Προφανώς τα αυξημένα κρούσματα διαρρήξεων με στόχο τη δημιουργία ψυχολογίας μαζικού πανικού, η αφαίρεση της Ελληνικής σημαίας στους Γιωργουτσάτες και η κυκλοφορία της φωτογραφίας με τους νεοσύλλεκτους στρατιώτες που σχηματίζουν με μια χειρονομία κάτι πους τους αυτοπροσδιορίζει ως αλβανούς παρά ως μετόχους εθνικιστικών κινημάτων αποτελούν γεγονότα που δεν τα συνδέει μόνο η χρονική σύμπτωση. Ως συμπίπτοντα στο χρόνο επιφέρουν επαυξημένο άγχος και ανησυχία.
Περισσότερο τα συνδέει το γεγονός ότι κύκλοι και οργανώσεις στο περιθώριο της νομιμότητας αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο και κάνουν πιο αισθητή την παρουσία τους. Προφανώς για το αποκαλούμενο Κίνημα της Ενωμένης Αλβανίας το πεδίο δόξης του θα ήταν στο Κοσσυφοπέδιο όπου ανεβαίνουν οι τόνοι ή στα Σκόπια όπου τόσα διακυβεύονται για τους εκεί αλβανικούς πληθυσμούς, επιλέγει την εμφάνιση του στο Νότο και στην καρδιά του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Μπορεί η πράξη με τη σημαία να έγινε όπως ο Δήμος Δροπόλεως περιγράφει στην ανακοίνωση του. Έτσι όμως τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο καθώς προκύπτει το ερώτημα πως η σχεδόν παρακρατική οργάνωση του Ταχίρ Βελίου αντιλήφθηκε ότι είχε αποσυρθεί η σημαία και ανέλαβε δια ανακοινώσεως την ευθύνη της πράξης; Είναι κατά συνέπεια συστηματικά φυσικά παρόν μέσα στα χωριά και στις κοινότητες της ΕΕΜ η οργάνωση του. Με τη λογική αυτή προσέγγιση σημαίνει ότι οι μαζικές διαρρήξεις πρέπει να είναι δικό τους έργο ή υπό την κάλυψη και με την «τεχνογνωσία» τους. Το πνεύμα στο οποίο η ανακοίνωση τους είναι γραμμένοι ενέχει όλο τον κίνδυνο βίαιων πράξεων εις βάρος του γηγενούς εδώ ελληνισμού.
Αυτό είναι το κεντρικό γνώρισμα των επεισοδίων που αναφέραμε. Η εκφορά στο δημόσιο λόγο ακραίας ρατσιστικής ρητορικής, παραπέρα φόρτιση της ανθελληνικής δράσης και άμεσες απειλές εις βάρος της φυσικής ακεραιότητας της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας. Είναι αυτός ο λόγος που κάνει όλα αυτά τα γεγονότα να μην είναι απλή χρονική σύμπτωση.
Η οργάνωση του Βελίου απειλεί ότι θα υποστεί ο εδώ ελληνισμός πολλά ως αντίποινα για άλλα νεκρά της ιστορίας ζητήματα. Ο Ιντρίζι επικεφαλής του πολιτικού κόμματος των Τούρκοτσάμηδων εμμέσως και εν βρασμό καθώς τα ΜΜΕ ενημέρωναν το πλούσιο πρόγραμμα επαφών του Προέδρου του ΚΕΑΔ Βαγγέλη Ντούλε, που εκπροσωπεί πολιτικά την ΕΕΜ στις ΗΠΑ, απείλησε τα κατ αυτόν φερέφωνα της Αθήνας στην Αλβανία. Για να συνεχίσουν μετά γνωστές αναρτήσεις χθεσινές από πολιτικά και μη πρόσωπα με αφορμή τη φωτό των νεαρών νεοσυλλέκτων. Εκεί το πράγμα κορυφώνεται καθώς και πάλι η εστίαση είναι στο Νότο, στην ΕΕΜ την πολιτική της εκπροσώπηση και τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο.
Πρόκειται προφανώς για το χάσιμο της μπούσουλας. Η Εθνική Ελληνική Μειονότητας έρχεται στο μάτι του κυκλώνα. Και μόνο με τα κείμενα αυτών των ημερών θα μπορούσε να εγείρει θέμα ότι τις προετοιμάζεται πογκρόμ και να απαιτήσει ειδικό καθεστώς προστασίας. Δεν είναι υπερβολή αλλά αντανακλά την κατάσταση. Οι πράξεις εξ άλλου ξεκινούν απ’ το λόγο. Το λόγο προσπαθούν να τους δώσουν όχι μόνο παρακρατικοί αλλά και πολιτικοί πλέον.
Κορυφαία πράξη έμμεσης απειλής είναι η ανάρτηση απ’ το Έντι Ράμα αφιερώματος στον Αλί Πασά. Ο λογικός συνειρμός είναι ότι πιο αντιπαιδαγωγικό θα μπορούσε να περιμένει κανείς από ένα Πρωθυπουργό. Ο Αλί δεν είναι γνωστός στους ελληνικούς και χριστιανικούς πληθυσμούς για κάποια διάθεση επανάστασης όσο για τη γενοκτονία που ασκούσε συστηματικά εις βάρος τους. Αυτό είναι το μήνυμα που ύπουλα θέλει να μεταφέρει ο Ράμα; Και σε ποιους; Σ’ αυτούς που ήδη όπως αναφέρει η ειδησιογραφία δραστηριοποιούνται στους κόλπους της ΕΕΜ με στόχο την εκδίωξη της απ’ τις πατρογονικές της εστίες;
Τα πράγματα δύναται να εκτροχιαστούν και υπάρχουν οι ενδείξεις. Στο να ευθυγραμμίζονται εκλεγμένοι βουλευτές με κύκλους που εμπνέονται από εθνικιστικό πάθος και να μιλούν για καταπίεση της ΕΕΜ ξεπερνάει τα εσκαμμένα.
Από πλευράς της ΕΕΜ δεν επιβάλλεται μόνο η τήρηση της ψυχραιμίας. Χρειάζονται συγκεκριμένες κινήσεις καταγγελίας στο διεθνή παράγοντα και επίσης πολιτική δραστηριότητα για τον αντιπερισπασμό και την αναχαίτιση των απειλών.
