Ο Βαγγέλης Ζαφειράτης γεννήθηκε στο χωριό Λαζάτι του νομού των Αγίων Σαράντα. Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο των Τιράνων. Ζει στην πόλη των Αγίων Σαράντα, όπου εργάζεται ως οικονομολόγος και δημοσιογράφος σε ελληνόφωνες εφημερίδες.

Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Εμένα οι κάμποι με γνωρίζουν, Δάκρυ της πέτρας, Πέτρες και θάλασσα, Σγουρός βασιλικός και στην Αλβανική γλώσσα τις συλλογές Ηλιόλουστη πόλη και Το μαύρο είναι λευκό. Στη Βουλγαρία κυκλοφόρησε μια συλλογή με μεταφρασμένα ποιήματα του και τίτλο Χρώμα του μελιού, ενώ σε Βουλγαρία και Αλβανία εκδόθηκε η συλλογή δοκιμίων Τα άνθη της σιωπής, γραμμένη από κοινού με την Αλμπένα Ντέκοβα.

Έχει δημοσιεύσει εθνογραφικές και ιστορικές μελέτες, καθώς και δοκίμια για την πολιτιστική κληρονομιά των περιοχών των Αγίων Σαράντα, του Αργυροκάστρου και του Δελβίνου. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο του Η μοναξιά της πέτρας.

ΒΟΣΝΙΑ

Ξεκουράζονται κάτω απ’ τη χλόη του Βοσνιακού πολέμου οι νεκροί.

Ειρηνεμένοι, μακάριοι, μέσ’ σε απέραντη γαλήνη πιο πέρα, κοιμούνται οι εχθροί.

Νεκροί που δείχνουν την Ανατολή!

Ανατολή – Δύση. Δείκτες σταματημένου ωρολογιού. Το χρόνο μας μετρούν και ξαναμετρούν οι νεκροί…

Η πεδιάδα στο ίδιο σημείο: γυμνή. Ο χρόνος στο ίδιο σημείο: γυμνός. Οι νεκροί όπως παλιά – μεταξύ δυο λιθαριών.

Ανατολή – Δύση. Ακουμπισμένοι στην πέτρα του χρόνου αλάνθαστη πυξίδα οι νεκροί…!

                                     (Βοσνία, Νοέμβρης 2015)

ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΜΟΣΤΑΡ

Πως να περάσεις στη γέφυρα του μίσους; Πάνω σου, κράζουν τα μαυροπούλια του θανάτου!

Τίποτε, μα τίποτε απ’ όσα γράφουν οι δημοσιογράφοι, ούτε απ’ τα φώτα των τουριστικών πρακτόρων.

Δεν υπάρχουν ο θρύλος και η λάμψη… των γεφυριών οι μύθοι, όπου στεριώνουν τις καμάρες. Πέτρες του χθες σκοτεινές, μια νύχτα μουντή στιβασμένες.

Θολό χτυπιέται το ποτάμι, στη μόνη καμάρα – γυρτό οθωμανικό γιαταγάνι που κόβει στα δύο την πόλη!

                                (Μόσταρ, Νοέμβρης  2015)

ΠΡΩΙ ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ

Είναι νωρίς, πολύ νωρίς και δεν ξυπνήσαν, οι φημισμένες καμπάνες του Κρεμλίνου.

Κουρασμένα, κοιμούνται του τσάρου τα κανόνια. Θεριά που ξεκουράζονται, και είναι ο ύπνος τους βαθύς.

Κι εγώ, περιμένω ως αργά με την ελπίδα…

Μήπως αντηχήσουν τα καμπαναριά και οι ψηλοί οι πύργοι… μήπως ξυπνήσουν, τον μαρμαρωμένο βασιλιά!

                                   (Μόσχα, Ιούνης  2010)

http://periodikodrys.gr/