(Ταξιδιωτικές σημειώσεις)
Στο Ναό του Πέτρου και Παύλου στην Αγία Πετρούπολη, ψηλά στο περήφανο καμπαναριό, χτυπάει το ρολόι που τοποθέτησε εκεί ο Μέγας Πέτρος. Μετράει το χρόνο, λέει τον εθνικό ύμνο και προσεύχεται: « Θεέ, φύλαξε τον τσάρο»
Headline: False
Thumbnail: /media/images/2017/03/16/ora-480x260_thumb.jpg
Image: /media/images/2017/03/16/ora-480x260.jpg
ΤΟ ΝΕΟ ΡΟΛΟΪ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ
(Ταξιδιωτικές σημειώσεις)
Στο Ναό του Πέτρου και Παύλου στην Αγία Πετρούπολη, ψηλά στο περήφανο καμπαναριό, χτυπάει το ρολόι που τοποθέτησε εκεί ο Μέγας Πέτρος. Μετράει το χρόνο, λέει τον εθνικό ύμνο και προσεύχεται: « Θεέ, φύλαξε τον τσάρο»
Στο ξενοδοχείο Cosmos της Μόσχας,αλλά και σε εμπορικούς δρόμους της Αγίας Πετρούπολης, οι πωλητές διαφημίζουν ένα άλλο ρολόι. Είναι το νέο,σύγχρονο ρολόι με τις εικόνες του Πούτιν και Μεντβέντεβ.Οι δείχτες του κινούνται στο τοπίο με τις φωτογραφίες των δύο σημερινών ηγετών. Είναι η νέα ώρα της Μόσχας συντονισμένη με το σήμερα και το αύριο.
«Ως που ναρθεί ο Μόσκοβος…»
Για να συναντήσει κανείς τον άλλο εαυτό του,τον πραγματικό, (αν είναι έλληνας) πρέπει να ταξιδέψει στη Ρωσία. Εκεί θα βρεθεί αντιμέτωπος με το δικό του είναι. Αν ψάχνει για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και περηφάνια,σε έναν τόπο που τον εκφράζει, ο προορισμός είναι ένας και μοναδικός: Η Ρωσία !
Μπορεί το μεγαλύτερο ταξίδι που κάνουμε να είναι αυτό προς τον εαυτό μας. Κι αυτό γιατί δεν είναι απλώς και μόνον ένα ταξίδι περισυλλογής,είναι ταυτόχρονα ταξίδι στο χρόνο και προς την ανθρώπινη ψυχή. Πάνω απ΄όλα, βιώνεις έντονα το είναι σου. Είναι μια αντιπαράθεση ζωής. Αυτό όμως,μπορείς να το ζήσεις μόνον στη Ρωσία.
Το ταξίδι στη μεγάλη χώρα των ρώσων, σου δίνει την ευκαιρία ν΄αγγίξεις πνευματικά τη μυθολογική,την κλασσική Ελλάδα και την κληρονομιά του Βυζαντίου,τις δικές σου ρίζες, τη δική μας ψυχή.
Στη σημερινή Ελλάδα,ότι έχει απομείνει από το χτες,είτε είναι αρχαία μάρμαρα,γλυπτά,ναοί και άλλα έργα τέχνης,θα τα αντικρίσεις ακρωτηριασμένα. ΄Οχι τόσο απ΄το χρόνο και το νέφος της Αθήνας,αλλά απ΄τους σύγχρονους «αγανακτησμένους» έλληνες. Κι ότι έχει σωθεί απ΄τις βίαιες πράξεις των αναρχικών,το έχουν βάψει στα μαύρα οι κουκουλοφόροι. Η Ελλάδα που συνάντησα από κοντά για πρώτη φορά μετά το 1991,δεν ήταν αυτή που είχα γνωρίσει απ΄τα διαβάσματα,δεν ήταν η θρυλική χώρα του φωτός.
Κι ο ζητιάνος,ψάχνει αλλού το όνειρό του,ψάχνει την άλλη πατρίδα. ΄Ηταν το πρώτο μου ταξίδι στη Ρωσία. Οι σημειώσεις αυτές,είναι ενός έλληνα που ψάχνει τον εαυτό του μακριά απ΄την Ελλάδα, στη Ρωσία…
Μικρό παιδί,πρόσεχα πάντα με μεγάλη περιέργεια έναν μικρό σταυρό χαραγμένον στο μέτωπο της γιαγιάς μου. Μικρός βαθυγάλαζος σταυρός, σαν φυλακτό, σφηνωμένο ανάμεσα στα ματόφρυδά της. ΄Ηταν ένα άγιο τατουάζ. ΄Οταν ρώτησα τη γιαγιά γι΄αυτόν, μου είπε πως ήταν παραγγελιά του ΄Αγιου Κοσμά, να μας αναγνωρίσουν… Μα ποιοί ήταν αυτοί που έπρεπε να μας αναγνωρίσουν; Η γιαγιά, διάβασε την απορία στα μάτια μου και συνέχισε : « ΄Οταν θαρθεί ο Μόσκοβος και το ξανθό το γένος…» Μια μέρα, η γιαγιά μου έφυγε απ΄τη ζωή. Τα δύο γαλάζια ποτάμια κατεβήκαν κι αυτά στη γη. Δεν υπήρχε πια όνειρο για να ποτίσουν! Τότε κατάλαβα πως δεν υπήρχε ούτε για μένα όνειρο για να ελπίζω…
Αργότερα, έμαθα και το γνωστό σε μας δημοτικό τραγούδι που έλεγαν οι παππούδες μας:
«Ακόμα τούτην ΄Ανοιξη/ ραγιάδες, ραγιάδες,/ Τούτο το Καλοκαίρι/ ΄ως που ναρθεί ο Μόσκοβος/ να φέρει το σεφέρι…/ ΄Αγιοι Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ελλάδα, προφήτεψαν τον ερχομό του Μόσκοβου και του ξανθού γένους… να τους βοηθήσουν για να απελευθερωθούν απ΄τον οθωμανό δυνάστη. Πολλές γενιές ελλήνων γενιούνταν και έφευγαν απ΄τη ζωή με την ελπίδα πως κάποιο πρωϊ θα καλωσορίσουν στις αυλές των σπιτιών και στην πλατεία του χωριού τους το Μόσκοβο, τους ρώσους… Ο χαραγμένος σταυρός στο πρόσωπο των κοριτσιών μας και γιαγιάδων,σαν τρίφύλλι ελπίδας κρατούσε ζωντανό το όνειρο. Εντωμεταξύ, σκάλιζαν το σταυρό στις αυλόπορτες και στις γωνίες των σπιτιών τους,μετατρέποντάς τα έτσι σε μικρούς ναούς πόθου και κρυφής ελπίδας. Ο Μόσκοβος όμως, όλο και αργούσε για ναρθεί… Γι΄αυτό και πολλές φορές,έτρεχαν οι δικοί μας άνθρωποι, οι έλληνες για να τον συναντήσουν. Και πού αλλού,παρά στο πεδίο των μαχών. Στο πεδίο των κοινών αγώνων. ΄Ετσι έτρεξαν απ΄τους πρώτους ,1000 έλληνες εθελοντές για να βρεθούν το 1853 -1856 στον τότε πόλεμο της Κριμαίας,(στον Ανατολικό Πόλεμο) και πολλές άλλες φορές ξαναβρέθηκαν στο πλευρό των «ρώσων ορθοδόξων αδελφών τους».
΄Οταν κανείς ανήκει σε μια Εθνική Μειονότητα,εκτός των άλλων,προσπαθεί να ερμηνεύσει παλιές προφητείες,αφορισμούς,πιστεύει σ΄αυτές και αναμένει θαύματα αγίων. Ψάχνει κάπου έναν σωτήρα για ν΄ακουμπήσει. ΄Ολη του τη ζωή,ψάχνει στο χάρτη των χωρών αυτό που του λείπει πιο πολύ,μια πατρίδα. Την ψάχνει στο όνειρο την πατρίδα,τη φτιάχνει μόνος του, τη δημιουργεί, την αναζητά… Μπορεί αυτά σήμερα για κάποιους να μην σημαίνουν τίποτε,ή ακόμα να φαίνονται και τρελά. Για εμάς όμως,σημαίνουν πολλά ! Αυτό έκανα κι εγώ, ως που μια μέρα το επιβατικό αερόπλανο πετούσε πάνω, στους ουρανούς της Ρωσίας. Κάτω ήταν τα σύννεφα σαν λευκή βαμπακιά και ακόμη πιο κάτω η γη, φορεμένη στα πράσινα και ολοζώντανη.
Η Γη της Ρωσίας,
Χωρίς όρια, ατέλειωτη, γόνιμη,ευλογημένη απ΄το Θεό,ποτισμένη με υδρώτα και αίμα,Γη αγαπημένη και της δικής μου πατρίδας !
΄Οταν πριν από χιλιετίες, μέσα στην ψύχρα του Βορά και στην Ανατολή ξυπνούσε ο ρωσικός λαός, οι ηγέτες του, διαισθάνθηκαν πως η μοίρα είχε προκαθορίσει γι΄αυτόν να παίξει σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια ιστορία. Να επηρεάσει αποφασιστικά την πορεία της ανθρωπότητας. Οι ρώσοι είχαν να φέρουν σε πέρας μια μεγάλη αποστολή, σημαντική. Αυτό απαιτούσε να είχαν άφθονη τη γη,τις εκτάσεις που θα έθρεφαν το λαό τους. Το λαό του αύριου. Γι΄αυτό και δεν έπρεπε να τους λείπει το ψωμί ! Χρειαζόταν τεράστιες εκτάσεις για να στηριχτούν δυνατά,να μην λυγίσουν απ΄το βάρος της ιστορικής ευθύνης, απ΄τις θύελλες που έρχονταν. Να αναπτυχτούν και να προοδέψουν. Γι΄ αυτό και απλώθηκαν απ΄το Βορά στο Νότο,απ΄την Ανατολή στη Δύση,δένοντας έτσι όλη την υφήλιο με τη δική τους αποστολή και χρέος. ΄Εφτιαξαν σπάνιες πολιτείες στο Βορά,κατέβηκαν στο ζεστό Νότο,περπάτησαν ως στην παγωμένη Αλάσκα. ΄Εφτιαξαν τη μεγάλη χώρα των Ρώσων.
Συνήθως, οι λαοί μιλούν για το ένδοξο παρελθόν,περηφανεύονται για την ιστορία τους. Με το δίκιο του και ο ρωσικός λαός ! Οι ρώσοι όμως, δεν είναι μόνον το ένδοξο χθές. ΄Εχουν αναλάβει ρόλο και για το αύριο του κόσμου. ΄Ηδη, άρχισαν να γράφουν την ιστορία του αύριου.
Η μάχη για τον άνθρωπο
Κι όταν είδαν πως πατούσαν για τα καλά στη Γη,οι ηγέτες της μεγάλης χώρας φρόντισαν για την αφύπνηση του έθνους, φρόντισαν για τα γράμματα και τις τέχνες,για τον πολιτισμό του. Φρόντισαν να φτιάξουν ιερούς ναούς ,να μπορεί ο απλός ρώσος να προσεύχεται και να συναντά το Θεό. Περπάτησαν σε όλον τον κόσμο,να δούν και να φτιάξουν τη χώρα τους καλύτερη.
Από μια άλλη χώρα του νότου,του φωτός και των γραμμάτων ξεκινούσαν οι ιεραπόστολοι να στηρίξουν τη μεγάλη αυτή προσπάθεια. ΄Ετσι αρχίζει η πορεία εκχριστιανισμού της χώρας. Το έθνος των ρώσων μπόρεσε να επικοινωνήσει άμεσα και καλύτερα στη γλώσσα του, με το Θεό ! Κι ο Θεός ήταν πάντα μαζί του,σε όλους τους αγώνες. Με ότι πιο πολύτιμο αγαθό απόχτησε αυτός ο λαός,στόλισε πρώτα τους ιερούς ναούς και όχι τα σπίτια του που αναπαύεται το σώμα. Τα δώρισαν για την ψυχή τους,εργάστηκαν για το πνεύμα. ΄Ετσι, σιγά-σιγά ορθώνεται και μεγαλουργεί ένα έθνος που σε λίγο διάστημα θα συμβάλλει αποφασιστικά στην πρόοδο της ανθρωπότητας, θα πάει τόσο μπροστά τις τέχνες και την επιστήμη! Θα επηρεάσει τόσο πολύ την παγκόσμια ιστορία.Το αλφάβητο θα μείνει κυριλλικό, με απεριόριστες δυνατότητες να εκφράζει τα βαθύτερα νοήματα όπως στις θετικές επιστήμες,στις τέχνες και στα γράμματα.
Παλιές και νέες κορνίζες.
Περνώντας απ΄την Κόκκινη Πλατεία,κάτω απ΄τη σκιά των περήφανων τρούλων, θυμήθηκα κάποιες αναφορές του έλληνα συγγραφέα Ν.Καζαντζάκη για την πλατεία αυτή και για τη ρωσική ψυχή ,στο βιβλίο του «Αναφορά στο Γκρέκο». ΄Ηταν η στιγμή που θα επισκεπτόμασταν το μαυσωλείο του Λένιν. Η ουρά των ανθρώπων ήταν μεγάλη. Τουλάχιστον θα μας χρειάζονταν ως και τρείς ώρες υπομονή πριν δούμε τον άνθρωπο που τόλμησε και μπήκε σε έναν αγώνα για ν΄αλλάξει την πορεία του κόσμου. «… Τρέχουμε να προφτάσουμε την αρχή της τελετής… Η Κόκκινη Πλατεία είναι κιόλας γεμάτη. Απάνω απ΄τον ΄Αγιο Τάφο του Λένιν αραδαριά οι επίσημοι,στο βάθος η αγαπημένη μητρόπολη του Ιβάν του Τρομερού,πολύτρουλη,πολύχρωμη… Γύρα μου ήταν στριμωγμένοι οι μικρόσωμοι Κινέζοι στρατηγοί με παράσημα στο στήθος… τα ρούσικα πλήθη κοιτάζουν εκστατικά… Η ουσία είναι η ίδια,η αιώνια ουσία του ανθρώπου, καμωμένη από ελπίδα και φόβο,τα ονόματα μονάχα αλλάζουν.» ΄Ετσι γράφει ο Καζαντζάκης. Ο Λένιν είχε υποσχεθεί ψωμί και δικαιοσύνη στο λαό του. Ψωμί και δικαιοσύνη για το δουλοπάροικο !
Η εικόνα δεν είχε αλλάξει καθόλου,από τότε,απ΄τη δεκαετία του ΄30 του προηγούμενου αιώνα που ο γνωστός συγγραφέας είχε βρεθεί στην ίδια πλατεία. Και σήμερα,μετά από τόσες δεκαετίες είναι ατέλειωτες οι σειρές των ανθρώπων στην είσοδο του μαυσωλείου. Μαζί τους κι εμείς περιμένουμε στη σειρά. Εμένα μου φαίνεται πως είναι η ίδια σειρά ανθρώπων με αυτή που περιγράφοι ο Καζαντζάκης πριν 90 περίπου χρόνια.Είναι τα ίδια πρόσωπα. Ξανά μπροστά μας στριμώχνονται μερικές εκατοντάδες κινέζοι και άλλοι ασιάτες. Η ιστορία λέει πως ο Λένιν έδωσε μάχη κατά του κεφαλαίου. Σήμερα όμως,για να επισκεφτεί κανείς τον ίδιον πρέπει να πληρώσει εισιτήριο εισόδου και να περιμένει για αρκετή ώρα στη σειρά στιβασμένος. Τώρα, κι αυτός ενισχύει το κεφάλαιο…
Μπαίνουμε στο μισοσκόταδο υπόγειο τούνελ. ΄Εχεις την αίσθηση πως κατεβαίνεις στον ΄Αδη για να συναντήσεις κάποιες ψυχές. ΄Ακρα σιωπή. Μόνον οι φρουροί,με τα αυστηρά και θλιμένα πρόσωπα σου θυμίζουν πως εδώ δεν μιλούν. Εδώ σιωπούν… Υπάρχει ένα φως στο πρόσωπο του ηγέτη με το λιγοστό ξανθό μούσι. Κάποιοι φρόντισαν να φωτίσουν το πρόσωπο του Λένιν ή ο ίδιος μεταδίδει ακόμα φως και ελπίδα;!
Κάποτε, στα πρώτα χρόνια της νέας εξουσίας, όταν οι μπολσεβίκοι στα τείχη του Κρεμλίνου καταδίκαζαν με διάφορα συνθήματα τη θρησκεία,ο πεινασμένος κόσμος στις λαϊκές αγορές πωλούσε πορτρέτα του ηγέτη του,του Λένιν που είχε φύγει πια απ΄τη ζωή… Οι κορνίζες ήταν παλιές. Είχαν αφαιρέσει απ΄αυτές τις εικόνες των αγίων και στη θέση τους είχαν τοποθετήσει την εικόνα του επαναστάτη. Πωλούσαν τη μορφή του για λίγο ψωμί και ζεστασιά,σχολιάζει ο ίδιος συγγραφέας.
Εμείς,είχαμε την ευκαιρία να δούμε λίγο έξω απ΄το χώρο του Κρεμλίνου να κάθονται μαζί, στα ίδια καλαθάκια μικροπωλητών διάφορες φωτογραφίες αγίων, μαζί με τις φωτογραφίες των Λένιν,Στάλιν… Πούτιν,Μεντβέντεβ. Σήμερα,οι μικροπωλητές δεν πεινούν,δεν είναι αυτοί του χθές ! Πολλές φορές οι κορνίζες παραμένουν οι ίδιες. Απλώς, αλλάζουν τα πορτρέτα των ηγετών. Των ηγετών που οδηγούν έναν λαό προς το αύριο…
Κάτω απ΄τη σκιά των πύργων και των τρούλων.
Δεν έχεις όμως πολύ χρόνο για περισυλλογές.Η τέλεια αρχιτεκτονική των κτιρίων,οι πολύχρωμοι τρούλοι των ναών σε αιχμαλωτίζουν. Εδώ,το Βυζάντιο είναι ζωντανό,αναπνέει. Κι όχι μόνον ως ιστορία. Περνώ κάτω απ΄τον πύργου του Κωνσταντίνου και της Ελένης. Βαριά η σκιά τους. Με δέος αντικρίζω το επιβλητικό του ύφος. Πύργοι και ναοί,εκφράζουν το μεγαλείο της ρώσικης ψυχής.
Στέκομαι για λίγο έξω απ΄τον Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Χτίστηκε κατά το 1485-1489. ΄Ηταν η οικιακή εκκλησία των πριγκιπών και τσάρων της Μόσχας. Το όνομά μου είναι Βαγγέλης, Ευ-άγγελος, που σημαίνει καλό μήνυμα, καλή αγγελία. Μια κάποια δύναμη, με εμποδίζει ν΄ απομακρυνθώ απ΄τον Ναό του Ευαγγελισμού της θεοτόκου.
Μέσα στο πράσινο και κάτω απ΄τη σκιά των αγέρωχων πύργων σιωπούν το μεγάλο κανόνι του και η καμπάνα των τσάρων. Μικρά παιδιά ακουμπούν πάνω στα θεριά και φωτογραφίζονται. Κι εγώ αναρωτιούμαι: – Βρίσκονται τόσα χιλιόμετρα μακριά απ΄την ιδιαίτερη πατρίδα μου,κι όμως την βοή τους άκουγαν οι προσπαππούδες μας και κρατούσαν ζωντανή τη φλόγα…
Επισκέφτηκα τον νέο καθεδρικό ναό του Σωτήρος στη Μόσχα. Οι εργασίες για την κατασκευή του μόλις είχαν περατωθεί. Είναι ένα απ΄τα σύχγρονα θαύματα της Ορθοδοξίας ως αρχιτεκτονική και μεγαλοπρέπεια. Κατά χιλιάδες εισρέουν οι πιστοί ν΄ανάψουν ένα κεράκι και να προσευχηθούν. Με ένα κεντητό μαντήλι καλύπτουν την κεφαλή τους, κορίτσια απ΄όλη τη Ρωσία. Με μια γλυκιά θλίψη στο πρόσωπό τους και με μεγάλη αφοσίωση προσεύχονται στην εικόνα της Παναγιάς,αφήνοντας να κατρακυλά ένα δάκρυ βαθιάς συγκίνησης. Δύο τόννοι χρυσού χρειάστηκαν για τους τρούλους και την εσωτερική διακόσμιση του ναού. Αυτή είναι η σημερινή θρησκευτική Ρωσία και όχι μόνον, που συνεχίζει την παράδοση.
Προσκυνώ στο Μοναστήρι Νοβοντέβιτσι, στο Μοναστήρι της Νίκης. Υποκλίνομαι με δέος στην Τρόιτσε- Σεργκιέβα λάβρα και στην μνήμη των στρατιωτών που προσκύνησαν εδώ και ξεκίνησαν για τον πόλεμο, εκεί που τους καλούσε η πατρίδα.
Απ΄το Κρεμλίνο απομακρύνεσαι κρατώντας μέσα σου την αιώνια φλόγα. Λίγη απ΄ την φλόγα που καίει στον Τάφο του Αγνώστου Στρατιώτη !
Η μάχη για το σύμπαν.
Κι όταν οι ρώσοι κυρίεψαν τη γη,κι όταν είδαν πως μέσα από πολύ ιδρώτα και αίμα προχώρησαν πιο πέρα απ΄τους άλλους λαούς,έστρεψαν το βλέμμα προς το σύμπαν.Το σύμπαν έγινε πια το όνειρό τους, ο στόχος. Είχαν χορτάσει το ψωμί.Είχαν αρκετό φως και δύναμη για να αρχίσουν τις διαδρομές των ουρανών.
Ρωσία,σημαίνει δύναμη της δημιουργίας,δύναμη του πνεύματος. Απέναντι απ΄το ξενοδοχείο Cosmos της Μόσχας όπου και μένω,ορθώνεται επιβλητικά στη διαδρομή του ένα διαστημόπλοιο. Πλατινένιο,λευκόχρυσο,αγνοεί τη γη και ξεπετιέται προς τα ύψη.
Δίπλα του, οι προτομές των επιστημόνων και πρώτων κοσμοναυτών που πέταξαν στο διάστημα. Βλέποντας αυτό το μουσείο,το μετρό της Μόσχας, και άλλα πνευματικά έργα,καταλαβαίνεις καλύτερα τι σημαίνει ρωσική ψυχή, αποφασιστικότητα, τόλμη, δυναμισμός και επιμονή. Η πορεία είναι μία: Αυτή που ξεκίνησαν κάποτε οι τσάροι με τον ρακένδυτο λαό τους απ΄τις θάλασσες του βορά,στις Βαλτικές ακτές και σε συνέχεια,απ΄τη Γη στους Ουρανούς. Δεν έχει σημασία πως ονομάζεται ο ηγέτης τους, άγιος,τσάρος,σύντροφος ή κύριος. Οι ρώσοι γνωρίζουν το στόχο και πορεύονται.
Αν ο Μεγάλος Πέτρος έφτιαχνε γέφυρες,φράγματα και λιμάνια στο Νέβα,οι σημερινοί ρώσοι έχουν φτιάξει σταθμούς και γέφυρες στο διάστημα.
΄Ενα πρωϊνό,ενώ ξαναμπαίναμε στο χώρο του Κρεμλίνου,μου λέει ο διπλανός μου: «Καταλαβαίνεις τώρα,τί σημαίνει να είσαι πολίτης αυτής της χώρας;!» Περπατούμε και λίγο κάτω απ΄την κληρονομιά του Βυζαντίου και τους δικέφαλους της ορθοδοξίας. Την επαύριο θα ξεκινούσαμε για την Αγία Πετρούπολη,εκεί που το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, η κλασσική τέχνη μαζί με τα πολλά λουλούδια και το πράσινο αποτελούν το καύχημα της πόλης,στολίδια του σπάνιου κήπου των τσάρων. Ξυπνήσαμε από νωρίς για το μακρινό ταξίδι. Στ΄αυτιά μου ηχούν οι καμπάνες του Κρεμλίνου…
Η πύλη της θάλασσας.
Είναι ο δρόμος ζωής για το μέλλον της Ρωσίας που χάραξε ο Μέγας Πέτρος. Ταξιδεύουμε νύχτα με το τρένο προς την πύλη του Βορά. Μας προσκαλεί η θάλασσα. Η νύχτα,απλώνεται παντού,εξαφανίζει τα σύνορα,τους όγκους των βουνών.Δεν υπάρχουν όρια. Η σκέψη δεν σκοντάφτει γεωγραφικά,κινείται ελεύθερα. Κατά τη διαδρομή, με συνοδεύουν οι στίχοι του γνωστού ποιητή Α.Πούσκιν:
«Σε αγαπώ,έργο των χεριών του Πέτρου !
Αγαπώ την αυστηρή,συμμετρική μορφή σου.
Τα ήσυχα και βασιλικά νερά του Νέβα κυλούν
Ανάμεσα στις γρανιτένιες προκυμαίες του…»
Η αυγή μας βρήκε στην πράσινη ζώνη της Αγίας Πετρούπολης.Πώς να διασχίσει κανείς αδιάφορος το πράσινο της ζωής,πως ν΄αντισταθεί στην τέλεια ομορφιά και αρμονία;!
Για να φτάσεις στη γαλάζια πύλη, την Πόλη του Μέγα Πέτρου, θα χρειαστεί να περάσεις νωρίτερα απ΄την πράσινη πύλη. Εδώ, δεν σε μαγεύει μόνον η ομορφιά της φύσης,περισσότερο θα βιώσεις το κάλλος ψυχής,την ψυχική ομορφιά των κατοίκων της πόλης.
Πως μπορεί να περάσει κανείς,εύκολα και ασυγκίνητος την «Πράσινη Ζώνη της Νίκης»! Με ευλάβεια προσκυνάς τα 60 μνημεία – ναούς. Και σ΄αυτό το πέρασμα καταλαβαίνεις καλύτερα πως εδώ, ο θεός και οι ναοί στεγάζονται στις ψυχές των ανθρώπων. Καταλαβαίνεις καλύτερα πως η Λάντογκα δεν είναι απλώς μια συνηθισμένη λίμνη,είναι ένα ιερό σύμβολο. Ως έλληνας,όλα αυτά τα διαισθάνεσαι σε όλο τους το βάθος και μεγαλείο. Θυσίες όπως αυτές των 900 ημερών δεν τις κάνουν όλοι οι λαοί!
Η Αγία Πετρούπολη και η περιφέρειά της πλέουν στα λουλούδια. Πως μπορεί να ηττηθεί ένας λαός που αγαπάει τόσο πολύ την ανθοφορία, τη ζωή και την ομορφιά !
΄Ημουν τυχερός που οι λευκές νύχτες με βρήκαν στην ονειρεμένη πόλη. Τυλιγμένος με το λευκό φως της νυχτός ζεις το μύθο ενός άλλου κόσμου. Οι γέφυρες πάνω στο Νέβα σηκώνονται και τα καράβια της ελπίδας γλυστρούν πάνω στα νερά του ποταμού. Είναι μια πραγματικότητα που σε εγκλοβίζει.
Φυσικά που το μεγάλο πάρκο,οι κήποι των τσάρων είναι ένα απ΄τα θαύματα της πόλης. Σε ένα απ΄τα συντριβάνια συναντώ τις Νηρηίδες,τις ωραίες θυγατέρες του Νηρέα και της Δωρίδας, προστάτριες των ναυτικών. Αυτές,με οδηγούν στην ελληνική μυθολογία. Αισθάνομαι σε δικό μου,γνωστό περιβάλλον. Παντού διασκορπισμένα αγάλματα απ΄την ελληνική μυθολογία, να συμβολίζουν στιγμές απ΄την ιστορία της πόλης. Επιχρυσωμένα αγάλματα μεγάλου μεγέθους. Ο Περσέας, ο Σαμψών να ξεσχίζει τα σαγόνια του λέοντα, και πιο πέρα ο Τρίτων,η θαλάσσια θεότητα,γιος του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης. Μέσα στο πράσινο του κήπου αντικρίζω την Νηρηίδα Γαλάτεια. Λευκή όπως το γάλα,όπως οι λευκές νύχτες. Την ελληνική τέχνη και πολιτισμό,δεν τα συναντάς μόνον στους κήπους. Σε περιμένει το Ερμιτάζ για να μείνεις άφωνος…!
΄Ενα φύλλο δέντρου κατεβαίνει αθόρυβα στη μικρή λιμνούλα, απέναντι απ΄ των παρθένων το ναό. Τρεμουλιάζουν τα νερά της. Ρίγη διαπερνούν το σώμα της. Είναι η λίμνη των κύκνων η εμπνεύστρια του μεγάλου μουσικού. Μα, που είναι οι κύκνοι, η μουσική και ο ρυθμός τους;! ΄Η μήπως αυτό ήταν και το τελευταίο τους άσμα που κατέγραψε Τσαϊκόφσκι ;! Το περιβάλλον δίνει φτερά στη φαντασία…
Σε λίγο,μπροστά σου απλώνεται η θάλασσα. Ανοιχτή θάλασσα,τεράστια έξοδος για τους δρόμους του Βορά. Είναι η μεγάλη πύλη που έφτιαξε ο Πέτρος.
Δίπλα στη θάλασσα υπάρχει ένα ξύλινο παράπηγμα. Είναι η πρώτη κατοικία του τσάρου,πριν κατασκευαστεί η πόλη. Φαίνεται, η δόξα περνάει απ΄τα παραπήγματα για να πάει στο θρόνο των ανακτόρων!
Το νέο ρολόι της Ρωσίας.
Στο καμπαναριό του Ιερού Ναού Πέτρου και Παύλου στην Αγία Πετρούπολη,ύψους 122,5 μέτρων τοποθετήθηκε το 1720 το ρολόι που ο Μέγας Πέτρος έφερε απ΄το ΄Αμστερνταμ.
Από τότε,πέρασαν πάνω του διάφορες πυρκαγιές. Οι καιροί έριξαν πάνω του πολλές θύελλες. Το καμπαναριό δοκίμασε πολλά μπουρίνια. Κάποιοι άλλαξαν τον ήχο,άλλοι τη μελωδία. Κάποια στιγμή σιώπησε,σαν να κρατούσε σιγή για τα θύματα των πολέμων. Ο ήχος του ξανακούστηκε.Το παλιό ρολόι άρχισε να παίζει την πρώτη μελωδία: «Θεέ, φύλαξε τον τσάρο.»
Οι μικροπωλητές όμως στους πλατιούς δρόμους της Μόσχας και της Αγίας Πετρούπολης,ακόμα και στις αίθουσες των ξενοδοχείων, διαφημίζουν ένα άλλο ρολόι. Είναι το νέο,σύγχρονο ρολόι με τις εικόνες του Πούτιν και Μεντβέντεβ. Οι δείκτες του κινούνται στο τοπίο με τις φωτογραφίες των δύο σημερινών ηγετών. Είναι η νέα ώρα της Μόσχας,συντονισμένη με το σήμερα και το αύριο.
