Καθώς πλησιάζουμε στις προκηρυγμένες για τον Ιούνιο εκλογές και μάλιστα με συνακόλουθο σύνηθες για την Αλβανία φαινόμενο της αφύσικης πολιτικής έντασης καιρός για κάποιες επισημάνσεις. Παρατηρούνται απ’ το πρόσφατο παρελθόν και ακόμη πιο έντονα τελευταία συμπτώματα εκφυλισμού της λογικής στο χώρο της Εθνικής Ελληνικής Κοινότητας και του δημοσίου βίου της. Γι αυτό και ας κάνουμε μια άσκηση λογικής και ας επισημανθούν κάποια αυτονόητα καθώς ισχύει ότι πολλές φορές δεν είναι και τόσο αυτονόητο το αυτονόητο.
Προφανώς η συμπεριφορά μιας κοινότητας είναι τελικά το άθροισμα της πολιτικής συμπεριφοράς των μελών της και η συνολική συνείδηση συνισταμένη της συνείδησης καθενός εκάστου μέλους του συνόλου. Εξ ου και η άσκηση παρότι αφορά σχήματα και ομάδες πολιτικές σε τελευταία ανάλυση πρέπει να αποτελέσει άσκηση για το κάθε μέλος της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, ειδικά δε για όσους ζουν κάπως πιο έξω απ’ το χώρο, και κυρίως τους νέους μας που πρέπει με περισσότερη νηφαλιότητα να δουν τα πράγματα και μακριά απ’ τις επιρροές του παρελθόντος.
Δεν πρόκειται βέβαια να υποπέσουμε στο λάθος να κρίνουμε τη πολιτική συμπεριφορά και ειδικά την εκλογική νοοτροπία του συνόλου της κοινωνίας της ΕΕΜ διότι σ’ αυτή την περίπτωση αποτελεί σφάλμα. Αυτό θα το κάνει ο ιστορικός στο μέλλον και πρόκειται να εντοπίσει κάποια ευρήματα ασθενούς εθνικής συνείδησης, πολιτικό καιροσκοπισμό και επίσης διάθεση μαζοχιστικής αυτοκαταπίεσης.
Τα εκλογικά αποτελέσματα του 2013 στο χώρο του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού ειδικά στην περιοχή της Δροπόλεως - Αργυροκάστρου αν μη τι άλλο απέδειξαν αυτά τα συμπτώματα που θα έπρεπε να είχαν προκαλέσει πολύ μεγαλύτερο προβληματισμό. Αντί τούτου απλώς αποθράσυναν τους σκηνοθέτες και οδηγούν σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια και δεδομένης της πολιτικής ανωμαλίας των τοπικών εκλογών 2015 σε μια επανάληψη που ως επί τω πλείστον θα είναι γελοιότητα.
Το 2013 λοιπόν για τον Βορειοηπειρωτικό ελληνισμό και για κάθε άλλη σωφρονισμένη κοινότητα υπήρχε αυτή η χρυσή υπόθεση αποδέσμευσης απ’ τα μεγάλα κόμματα των Τιράνων που δια της πολιτικής χειραγώγησης αποσκοπούν την εθνική καταπίεση. Είχε προηγηθεί η Απογραφή – φάρσα την οποία είχε διενεργήσει τότε η συγκυβέρνηση Μπερίσα – Μέτα. Η διαδικασία αυτή όχι απλώς εξαφανίζει στατιστικά την ΕΕΜ και συρρικνώνει εντελώς αδικαιολόγητα την Ορθόδοξη κοινότητα κατ επέκταση αλλά έγινε κατόπιν πιέσεων και κατά παραγγελία ανθελληνικών δυνάμεων στο εξωτερικό και εσωτερικό της Αλβανίας. Θα έπρεπε κατά συνέπεια και εφόσον το ΚΕΑΔ είχε κατάλληλα καταγγείλει την διαδικασία και είχε ήδη προκαλέσει την ευαισθησία του διεθνούς παράγοντα το σώμα της ΕΕΜ να αντιδράσει ανάλογα: να απομονώσει εκλογικά το Δημοκρατικό Κόμμα και το Κίνημα Ένταξης καθώς αυτοί αποτελούσαν τον κυβερνητικό συνασπισμό της αλλοίωσης των στατιστικών δεδομένων και της παραβίασης βασικών απογραφικών προτύπων του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αντί τούτου απεναντίας στο όνομα των πολιτευτών αυτών των κομμάτων και κάτω από την πίεση μέσων που προσβάλει τη διάσταση του πολίτη υπερψήφισαν ακριβώς αυτά τα σχήματα.
Τούτων δεδομένων δείχνει ξεκάθαρα ότι το 2015 στις τοπικές εκλογές ο μηχανισμός αποθρασύνθηκε και οδήγησε σε μια ανίερη συμμαχία στη Δερόπολη και συνεργασία με παράγοντες έξω απ’ την πολιτική με μοναδικό στόχο την εκλογική και κατά συνέπεια δυνατότητα πολιτικής παρέμβασης εξορία του ΚΕΑΔ. Η περιοχή σήμερα βιώνει συνέπειες που είναι απόρροια αυτής ακριβώς της συγγενικής πολιτικής ανωμαλίας. Αναλόγως κινήθηκαν τα πράγματα στην περιοχή του Βούρκου και της Χιμάρας όπου το οξύμωρο ήταν ότι το ΚΕΑΔ πλήρωσε το κόστος της προστασίας της τοπικής κοινωνίας ενώ εκείνη συμπεριφέρθηκε ασύμμετρα εκλογικά. Προφανώς οι σκέψεις αυτές δεν είναι αναμνήσεις. Αποτελούν βάση ώστε παραθέτοντας την άσκηση λογικής που δεν αποτελεί σύνθετη ολοκλήρωση αλλά αριθμητική δημοτικού να αναζητηθεί η απάντηση απ’ τα μέλη της ΕΕΜ.
Το ΚΕΑΔ και ειδικά ο Πρόεδρος του Βαγγέλης Ντούλες αναλώθηκαν αυτή την τετραετία σε ένα άνισο και ιδιαίτερα πονηρό πόλεμο ενάντια σε μια διακυβέρνηση που στοχεύει την ουσιαστική κοινωνική αποδιάρθρωση της ΕΕΜ και έχει προκαλέσει ρήγματα στις σχέσεις Ελλάδας – Αλβανίας προϋπόθεση ουσιαστική για την ευημερία του εδώ Ελληνισμού. Πρόκειται στην ουσία για την πλέον ανθελληνική διακυβέρνηση ίσως από δημιουργίας του Αλβανικού κράτους του Ενβέρ Χότζα μη εξαιρουμένου. Και όμως η κοινότητα μας, αυτή της ΕΕΜ δείχνει μια αδιαθεσία ώστε να καταδικάσει εκλογικά τα σχήματα που αποτελούν αυτό τον κυβερνητικό συνασπισμό των Ράμα – Μέτα και Ιντρίζι. Η χρήση παραπλανητικών σχημάτων, των έτοιμων όπως το Mega εν προκειμένου είναι εντατική και θα αφήσει εκτεθειμένο τον Ελληνισμό στην κρίση της ιστορίας.
Τα προσχήματα έχουν πέσει. Το ΚΕΑΔ δεν πρέπει να είναι απλά το όπλο αναχαίτισης του Ελληνισμού. Δεν λειτουργεί ως από Μηχανή Θεού. Θέλει την ανάλογη απήχηση στο εκλογικό σώμα.
Το 1994 πολιτική συμπεριφορά αλαζονείας εις βάρος του Βορειοηπειρωτικού ελληνισμού, της Ορθόδοξης κοινότητας και ζημιογόνου στις Ελληνοαλβανικές σχέσεις είχε επιδείξει το ΔΚ και ο Μπερίσα ως Πρόεδρος. Δέχτηκε την πολιτική απομόνωση του Ελληνισμού που τον οδήγησε τόσο στη σώφρονα οδό της υπογραφής του Συμφώνου Φιλίας Αλβανίας – Ελλάδας όσο και σε ουσιαστική στην πορεία συγνώμη προς την ΕΕΜ.
Αυτή την συμπεριφορά ως συντεταγμένη κοινότητα και όχι πλανεμένη στους πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς μελών της οφείλουμε να αποδείξουμε και τώρα. Τόσο απλή είναι η άσκηση λογικής και έχει μια λογική κατάληξη: τη συσπείρωση της ψήφου στο ΚΕΑΔ ως εναλλακτική μας απάντηση για τον ανθελληνισμό. Οποιαδήποτε υπεκφυγή απλά παραβιάζει τους κανόνες της λογικής. Και η ιστορία είναι αμείλικτη όταν συμπεριφέρεσαι παραβιάζοντας τέτοιους βασικούς πυλώνες κοινοτικής συμπεριφοράς.
