Για όσους παρακολουθούν λίγο πιο κοντά και σχετικά σε βάθος χρόνου τις εξελίξεις στην μετακομμουνιστική Αλβανία, δεν ξενίζουν τα όσα διαλυτικά φαινόμενα τεκταίνονται στη χώρα το τελευταίο διάστημα. Παρόλο που καμιά κρίση δεν είναι ακριβώς ίδια με κάποια προηγούμενη η κατάσταση που δημιουργείται στο πολιτικό σκηνικό της Αλβανίας έχει πολλά κοινά σημεία με τα όσα συνέβαιναν το 1996, όταν στην έπαρση απόλυτης πολιτικής κυριαρχίας και με διεθνή υποστήριξη λόγω της αντικομμουνιστικής του ρητορικής ο τότε Πρόεδρος Σαλί Μπερίσα έχασε τον έλεγχο της κατάστασης και διολίσθησε στο πεδίο της νοθείας του εκλογών του Ιούνη 1996.
Προφανώς χρειάζεται χώρος για να αναλυθούν οι συνέπειες εκείνης της εκτροπής και οι ομοιότητες με την σημερινή κατάσταση. Ούτε έχουν καμιά σπουδαία σημασία καθώς φαίνεται τα πράγματα έχουν δρομολογηθεί στον αυτόματο πιλότο και τίποτε δεν πρόκειται να ελέγξει το ΣΚ και τον Πρωθυπουργό Ράμα απ’ το να υποπέσει στα ίδια σφάλματα και να οδηγήσει την κατάσταση στα άκρα.
Θέλουμε απλώς να σταθούμε στην ακεραιότητα πολιτικού ήθους και τον απόλυτο σεβασμό και προσήλωση στις αρχές της δυτικής δημοκρατίας που επέδειξε τότε, παρότι χωρίς τη σημερινή εμπειρία ο Βαγγέλης Ντούλες, εκλεγείς βουλευτής στο Αργυρόκαστρο. Η προ ημερών καταγγελία του ότι υψηλόβαθμος διπλωματικός απεσταλμένος της ΕΕ του προτείνει συμμετοχή στις εκλογές της 18ης Ιουνίου εν απουσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης ώστε να καρπωθεί ψήφους το ΚΕΑΔ και να αυξήσει την εκλογική του απήχηση, δεν έγινε για λόγους πολιτικού εντυπωσιασμού. Κατέδειξε την συνέπεια πολιτικής παρουσίας του συγκεκριμένου. Στη μια προέκταση μάλιστα επιβεβαιώνει και το ρόλο που δύναται να διαδραματίζει στην Αλβανία η ανεξάρτητη πολιτική έκφραση της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας.
Για όσους γνωρίζουν απ’ όσα έχουν δημόσια καταγραφεί και κυρίως όσα στο παρασκήνιο συνέβαιναν και το 1996 απ’ τον Ιούνη και όλους στη συνέχεια μήνες, έως την άνοιξη του 1997 οι προτάσεις ήταν δελεαστικότερες των σημερινών. Δύο βουλευτές του ΚΕΑΔ, ο Βαγγέλης Ντούλες και κατ εξακολούθηση ο Θωμάς Μήτσος απείχαν τον εργασιών της Βουλής παρότι ο Πρόεδρος του πολιτικού φορέα, Βασίλης Μέλιος, συμμετείχε στη Βουλή – ομοίωμα που είχε προκύψει.
Ο Βαγγέλης Ντούλες ρίσκαρε τότε πολλά για ένα νέο που φιλοδοξούσε να είχε μακρά πορεία και παρουσία στα πολιτικά πράγματα της ΕΕΜ αλλά και της Αλβανίας γενικότερα. Οι εξελίξεις τον επιβεβαίωσαν και η πορεία του δείχνει να επαληθεύει ότι η πολιτική συνέπεια και η πίστη στις βασικές αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος αμείβεται με αναγνώριση στην ιστορία.
Η αντίσταση τότε του συγκεκριμένου πολιτικού, έναντι του οποίου ασκούνταν η πολιτική του καρότου και του μαστιγίου, όχι απλώς τίμησαν το σύνολο της ΕΕΜ, έβγαλαν το ΚΕΑΔ απ’ τη δύσκολη θέση αλλά και απέδωσαν πολιτικούς καρπούς καθώς τόσο στην επίλυση της κρίσης του 1997 όσο και σε όλα τα κυβερνητικά σχήματα που ακολούθησαν είχε σταθερή παρουσία. Πολιτική συνέπεια λοιπόν που απορρέει όχι απλά απ’ την προσωπική πεποίθηση του ιδίου ότι σαν ΕΕΜ δεν μας παίρνουν οι τυχοδιωκτισμοί, αλλά και από την βαθύτερη κατανόηση των εξελίξεων, επιδεικνύει το ΚΕΑΔ υπό την ηγεσία του Βαγγέλη Ντούλε, αντιπαρατιθέμενο στις ολοκληρωτικές πρακτικές του Πρωθυπουργού Έντι Ράμα. Όπως τότε και τώρα παράλληλα με την ανθελληνική ρητορική και πρακτική εξελίσσεται ένα ευρύτερο πλαίσιο κατάλυσης του πολιτικού παιχνιδιού. Το ΚΕΑΔ συμμετέχοντας στην αποκατάσταση της δημοκρατίας και της ισορροπίας μεταξύ των πολιτικών στρατοπέδων στην ουσία ακύρωνε τις εθνικιστικές συμπεριφορές που χρησιμοποιούνταν και ως πρόσχημα πατριωτικής νομιμοποίησης απ’ το Μπερίσα και το Δημοκρατικό Κόμμα. Αναλύοντας απ’ αυτή την οπτική γωνία τις εξελίξεις θα πρέπει να επανεκτιμηθεί ο ρόλος του συγκεκριμένου πολιτικού αλλά κυρίως η εκλογική συμπεριφορά των μελών της ΕΕΜ έναντι του ΚΕΑΔ. Το 1996 άλλη μια φορά με την αντίσταση που προέβαλε ο Βαγγέλης Ντούλες δεν είναι απλά ότι τίμησε τον εαυτό του. Έφερε την ΕΕΜ στη σωστή πλευρά των εξελίξεων και επιβεβαίωσε τον ιστορικά ορθό της προσανατολισμό. Στις σημερινές εξελίξεις αγωνιζόμενος για την ουσία της δημοκρατίας που είναι η δίκαιη και ανόθευτη εκλογική διαδικασία δεν επιδιώκει την πολιτική επιβίωση του ΚΕΑΔ. Στην ουσία πρόκειται να πετύχει με πολιτική συνέπεια την αποκατάσταση σοβαρών παραβιάσεων που έγιναν αυτή την τετραετία εις βάρος της ΕΕΜ και των Ελληνοαλβανικών σχέσεων.
