Η ιδιότυπη αλβανική πολιτική είναι πια 27-χρονη και, αν θα χρησιμοποιήσουμε την ορολογία της ανατομίας και της βιολογίας, σε καλή ώρα για να φέρει εν ζωή το νέο τέκνο της, το οποίο δεν θα είναι παρθενογένεση, αλλά που η προσδοκία το θέλει πιο ελπιδοφόρο και με λιγότερα βαρίδια του παρελθόντος στα πόδια του.
Κι ενώ τα στρατόπεδα των συνεχιστών του πρώην καθεστώτος που ασκούν εξουσία και των συνεχιστών της πρώτης δημοκρατίας που ανανέωσαν το στόλο τους, βρίσκονται «ετοιμοπόλεμα», η ίδια η αλβανική πολιτική είναι πάνω στην ώρα την καλή να τεκνοποιήσει και γύρω από το κρεβάτι του πόνου της εγκυμονούσας έχουν ενσκήψει όλοι με την αίσθηση της αβεβαιότητας αλλά και της προσδοκίας.
Έχουν ενσκήψει αλβανοί και ξένοι παράγοντες που, ενώ αναμένουν να γεννηθεί κάτι νέο, δείχνουν ανέτοιμοι, αβέβαιοι, διστακτικοί να το υποδεχτούν και να το καλωσορίσουν.
Είκοσι επτά χρόνια ήταν αρκετά η αλβανική δημοκρατία, που γεννήθηκε μέσα από την πιο στυγνή δικτατορία να προσφέρει ό,τι μπορούσε να προσφέρει. Περισσότερη ελευθερία, περισσότερη ευημερία, καλύτερη ανάπτυξη, θεσμικές αλλαγές… Ωσότου έφτασε σε σημείο κορεσμού και σταμάτησε να γεννοβολά ιδέες, ανάπτυξη, ευημερία και να κλείνεται στο καβούκι της. Τα κόμματα απώλεσαν την εσωτερική δημοκρατία τους κι αυτό οδήγησε και την ίδια την κοινωνία σε παλινδρόμηση και σε αδυναμία ανταπόκρισης ενόψει των ενταξιακών διαπραγματεύσεων και της ενσωμάτωσης στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Οι νεοκομμουνιστές της εξουσίας, που ήρθαν με συνθήματα αναγέννησης, μέσα σε τέσσερα χρόνια εισάκουσαν περισσότερο τις φωνές του παρελθόντος παρά την κραυγή του μέλλοντος. Το ένστικτο της παντοδυναμίας και της κούφιας προπαγάνδας δεν έφερε περισσότερο ψωμί, οδήγησε σε λιγότερη και πιο ισχνή παιδεία, έφερε στο προσκήνιο ακριβή μεν αλλά ασθενή υγεία, μαρασμό της παράδοσης κι άνθιση του κενού κοσμοπολιτισμού, εξωτερική πολιτική άσεμνη και υπεροπτική, επενδύσεις άφαντες, γεωργία σε υποχώρηση κι άνθιση της χασισοκαλλιέργειας, ανθρώπινα δικαιώματα υπό πίεση και απειλή.
Όλοι το παραδέχονται πια, ντόπιοι και ξένοι ότι κάτι δεν πάει καλά. Οι πιο τολμηροί και διορατικοί ότι όλα πάνε στραβά, γιατί η ίδια η δημοκρατία, όπως λειτουργεί, θεσμικά και στην πράξη, εξάντλησε τις δυνατότητές της. Ελπιδοφόροι, έως τέσσερα χρόνια πριν, ηγέτες σαν το Ράμα και το Μέτα, συναγωνίζεται πια το Μπερίσια τον παλιό, ο οποίος νιώθει νέος γιατί τον συναγωνίζεται ο Ράμα κι ο Μέτα που πάλιωσαν.
Υπάρχει όμως μια πρόταση, την οποία αρθρώνει όλο αυτό το διάστημα ο δυτικο-σπουδαγμένος ηγέτης της αντιπολίτευσης, ο οποίος ενσαρκώνει σήμερα το νέο στην πολιτική σκηνή της χώρας. Δεν πρόκειται για πρόταση που, αν γίνει δεκτή, προσδοκά να φέρει τον ίδιο στην εξουσία. Αλλά που στόχο έχει την ανανέωση της δημοκρατίας και την επαναφορά του λαού στην εξουσία. Έτσι, όπως αρθρώνεται, φαντάζει θελκτική. Ορισμένη την αγκάλιασαν με την πρώτη, άλλοι την αναθεμάτισαν με την πρώτη, οι περισσότεροι έπεσαν σε συλλογισμό.
Η πρόταση λέγεται “Νέα Δημοκρατία”.
Πρόκειται για μια πρόταση, σημειολογικά ανάλογη με την Αναγέννηση, με την οποία ο Ράμα και ο Μέτα ήρθαν στην εξουσία το 2013. Αλλά που δεν την είδαμε την Αναγέννηση. Γιατί η πρόταση αυτή και ετυμολογικά σε οδηγούσε έναν αιώνα πίσω, στην εποχή της Αλβανικής Αναγέννησης. Και στην πράξη όμως εξουδετέρωσε πολλές επιτεύξεις των προηγούμενων χρόνων και έδωσε χώρο στην αλαζονεία και στον αυταρχισμό, πύκνωσε τις γραμμές των ανέργων, απώλεσε έδαφος στη διαφθορά, αποψίλωσε τις ανθρώπινες ελευθερίες, οδήγησε σε μπλακ άουτ επενδύσεων, έστειλε ξανά χιλιάδες αλβανούς στη μετανάστευση, αποθέωσε την τέχνη του χασισοκαλλιεργητή, απομάκρυνε την Αλβανία από την Ευρώπη.
Συνέβησαν όλα αυτά, όχι μόνο εξαιτίας της ανικανότητας της ηγετικής ομάδας της αριστεράς, αλλά και εξαιτίας του γεγονότος ότι και θεσμικά η 27-χρονη αλβανική δημοκρατία εξάντλησε τα περιθώρια της, τις δυνατότητές της, απώλεσε σε μορφή και σε περιεχόμενο, γιατί έβγαλεστην άκρη τον πολίτη και θεοποίησε την ισχύ των βουλευτών που οδηγήθηκαν στην Αλβανική Βουλή από ύπουλα μονοπάτια διαδρομής μέσα από τον υπόκοσμο. Κι όλα αυτά συνέβησαν διότι η δημοκρατία υστερεί πια αντιστάσεων, έχουν σπάσει πια οι κωδικοί από τις δικλείδες ασφαλείας κι «εμπάτε σκύλοι αλέστε».
Η “Νέα Δημοκρατία” είναι πια ανάγκη. Ούτε για το Ράμα ούτε για το Μπάσα. Είναι ανάγκη για τους αλβανούς πολίτες και για την ίδια την Αλβανία. Δεν είναι έτοιμο πακέτο, αλλά μια ιδέα σε ανάπτυξη και σε εμπλουτισμό. Όλοι θα την ήθελαν, όλοι τη θέλουν. Παρήγορο το γεγονός ότι την ενστερνίζεται ένας νέος άνθρωπος, με παιδεία και με πολιτικό σθένος. Ο Λιουλιεζίμ Μπάσα. Ο οποίος, πριν αρθρώσει την πρότασή του, έβαλε τάξη στο κόμμα του, χωρίς να περιορίζει την αντίθετη άποψη.
Η “Νέα Δημοκρατία έρχεται”! Ας την καλωσορίσουμε! Είναι χρέος όλων μας!
