Δεν είναι ψυχολογικά ανισσόροπος ο Ράμα με την εμμονή καταδίωξης του Βαγγέλη Ντούλε, Προέδρου της Ένωσης για Ανθρώπινα Δικαιώματα (ΚΕΑΔ). Είναι πολύ παραπάνω. Προφανώς στο πρόσωπο του Ντούλε εξωτερικεύει το ανθελληνικό του μίσος και μετατρέπεται κατά συνέπεια όχι σε ψηφοθηρικό υποκείμενο αλλά σε συνειδητό ενορχηστρωτή και εφαρμοστή διώξεων κατά του συνόλου της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας. Αυτό είναι βασικά το σύνδρομο και ως εκ τούτου θα πρέπει να του γίνουν οι απαραίτητες συστάσεις και παραστάσεις τόσο από την ελληνική κυβέρνηση όσο και τον διεθνή παράγοντα.

Έχει ουσιαστικά μετατρέψει την προεκλογική του εκστρατεία σε ρητορική μίσους κατά του Βαγγέλη Ντούλε. Σήμερα, Πέμπτη 8 Ιουνίου και πάλι ευρισκόμενος στη Τζάρα και απευθυνόμενος σε ένα σύνθετο και ευαίσθητο ακροατήριο ήταν ιδιαίτερα επιθετικός. Διεγείροντας κατά τον τρόπο αυτό διάφορες ομάδες, εν προφανώς δημιουργεί προϋποθέσεις για πογκρόμ εις βάρος της μειονότητας. Είναι εύκολο να διανοηθεί κανείς τι σημαίνει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα ο Πρωθυπουργός να αναφέρεται στον αρχηγό ενός πολιτικού σχήματος που εκπροσωπεί ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες και εν προκειμένω την ΕΕΜ. Με τον τρόπο αυτό προλειαίνει το έδαφος και δίνει την απαραίτητη ιδεολογική κάλυψη ώστε ομάδες ακραίων παρακρατικών να συνεχίζουν το έργο τους.

Κάθε φορά όμως που εκδηλώνει το ανθελληνικό του μένος και την επιθετικότητα κατά του Ντούλε γίνεται και πιο σαφής. Βασικά είναι ενοχλημένος που ο Ντούλες δεν έχει συμβιβαστεί. Συγκεκριμένα σήμερα έλεγε πως για 44 μήνες δεν ήρθε μια φορά να μου ζητήσει μια επένδυση. Για όσους γνωρίζουν τα δεδομένα του αλβανικού τρόπου άσκησης πολιτικής αυτό σημαίνει ότι δεν προσφέρθηκε για συναλλαγή. Επένδυση δημοσίων κονδυλίων, έργο προϋπολογισμού για τα αλβανικά τερτίπια σημαίνει ρουσφέτι – μίζα κατά συνέπεια υποταγή. Αυτό ένα το κρατούμενο.

Διεγείρει λέει τη Βουλή ο Ντούλες μιλώντας για πράγματα που δεν τον αφορούν. Προφανώς εδώ δείχνει ότι διακατέχεται από την γνωστή ροπή στον ολοκληρωτισμό αλλά και από υποκρισία. Ο Ράμα φαίνεται πονάει πολύ που του έχει αποκαλυφθεί, καταγγελθεί αρμοδίως απ’ το βήμα της Βουλής και κατά συνέπεια στην κοινή γνώμη ο ύπουλος διωγμός που ασκεί κατά των μελών και του συνόλου της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας. Θα προτιμούσε την σιωπή των βουλευτών «μειονοτικής» προέλευσης αλλά ενταγμένων στο κόμμα του ή του συνεταίρου του όπου η σιωπή για φλέγοντα ζητήματα της ΕΕΜ ανταλλάσσεται με δημόσια έργα και ρουσφέτια.

Πότε και γιατί μίλησε ο Ντούλες στη Βουλή που κατά το Ράμα δεν έπρεπε να μιλήσει; Αρχής γενομένης απ’ την παρουσίαση κυβερνητικών θέσεων που δεν συμπεριέλαβε στο κυβερνητικό του συνασπισμό κανέναν ελληνικής καταγωγής υπουργό. Μετά με τα μαγειρέματα για την διοικητική διαίρεση της χώρας. Όταν η κοινωνία αντιδράει ο εκπρόσωπος της στη Βουλή πρέπει να σιωπά για να μην χαλάει το χιούμορ του Ράμα;

Η μεγάλη πάντως αντιπαράθεση που πρέπει να πονάει πολύ το Ράμα ήταν η συζήτηση επερώτησης για την κατεδάφιση του ι. Ναού στη Χιμάρα. Ήθελε να το κάνει για ν’ ανοίξει το δρόμο για άλλα στη συνέχεια. Για ένα πογκρόμ χαμηλής έντασης. Εκεί πρέπει να του ανατράπηκαν πολλά. Είχε βέβαια ξεκινήσει με τον Παναγία στην Πρεμετή. Εκείνο τον Αύγουστο, μεταβατικής κυβερνητικής περιόδου, όπου ο Δήμαρχος του εκτελούσε εντολές. Αλλιώς πως του ξέφυγε στη Βουλή εκείνο «…άσε την Πρεμετή, κ. Ντούλε, τι μας τη φέρνεις εδώ;».

Κατήγγειλε ο Βαγγέλης Ντούλες τεκμηριωμένα τις επιλογές του Ράμα για ρήξη με την Αθήνα και εκκόλαψη επικίνδυνων εθνικιστικών ομάδων και πολιτικών σχημάτων που στρέφονται κατά του Ελληνικού έθνους. Αυτό προφανώς βλάπτει τη χώρα και εξυπηρετεί τρίτους στην περιοχή. Ο Ράμα ήθελε να το κάνει χωρίς να υπάρχει αντίλογος;

Και τελευταία ο Ντούλες πήρε σαφή θέση κατά του Ράμα για φαινόμενα όπως η διαφθορά, η καταστρατήγηση των δημοκρατικών διαδικασιών και ελεύθερων εκλογών, την αλαζονεία του εξουσιομανούς κ.α. γνωστά πλέον για το Ράμα και την ομάδα που τον περιβάλει. Αλήθεια ποια απ’ όλα αυτά είναι ζητήματα που δεν θα έπρεπε να απασχολούν το Ντούλε και το ΚΕΑΔ; Ποια απ’ αυτά όπως ισχυρίζεται ο Ράμα στοχεύουν τη διέγερση εθνοτικού διαχωρισμού; Εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια;

Και κάτι ακόμη. Ο Ντούλες δεν παραιτήθηκε απ’ τη θέση του Αντιπροέδρου της Βουλής απλά διότι ο εταίρος αντιπρόεδρος που τοποθέτησε ο Ράμα είναι τουρκοτσάμικης καταγωγής και επικεφαλής ακραίου ανθελληνικού σχήματος. Επισήμως ο Ντούλες κατήγγειλε με τη πράξη παραίτησης το φαινόμενο αλλαγής στρατοπέδων στη μέση της κοινοβουλευτικής περιόδου και προκειμένου καταστήσει υπεύθυνη την πολιτική τάξη σε τέτοιες συναλλαγές. Εάν το Ράμα τον καίνε το υπόλοιπα απλώς αποκαλύπτει ότι εκείνος στοχεύει. Να επιβραβεύει δηλαδή δυνάμεις του εθνικισμού και της διαταραχής των σχέσεων με τις γείτονες χώρες.

Κατόπιν τούτων και επειδή η ρητορεία και οι πρακτικές εκβιασμού της ΕΕΜ απ’ το Ράμα και την ομάδα του δεν πρόκειται να σταματήσουν απαιτούνται χειρονομίες συμπαράστασης. Στην ουσία πρέπει αυτός ο ανθελληνισμός που εκδηλώνεται μεν στο πρόσωπο του Ντούλε, αλλά στοχεύει όλο το σώμα της ΕΕΜ πρέπει να εξισορροπηθεί με τρόπους συγκεκριμένους προστασίας του Ελληνισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι έρχεται στη Γορατζή ή στο Μουρσί και κραδαίνει τα όπλα του μίσους…