Με μια ανάσα απόσταση πλέον απ’ τη δοκομασία των πυρκαγιών που υπέστησε η περιοχή και οι κοινότητες μας, μπορεί να μην είναι και λόγω των ημερών σκόπιμο να γίνει ένας πλήρης απολογισμός του τι συνέβη, είναι όμως ακριβώς λόγω της πνευματικότητας της περιόδου, ενδεδειγμένο να εκφραστεί το ανάλογο ευχαριστώ. Όχι τυπικό, αλλά με το βάθος της Βορειηπειρώτικης ψυχής που αντέχει στις δοκιμασίες και ενέχει ευγένεια παρά τη σκληρότητα των συνθηκών που αντιμετωπίζει για να εξασφαλίζει την διαιώνιση της παρουσίας της...

Απ’ το θαύμα των δέκα λεπρών που θεράπευσε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, το δίδαγμα που προκύπτει είναι απ’ τον ένα και όχι απ’ τους εννιά υπόλοιπους. Είναι αυτός που γύρισε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του που θεραπεύτηκε.

Έτσι λοιπόν, παραβλέποντας το γεγονός ότι μπορεί να λείπουν οι ευχαριστίες των δημοσίων προσώπων, ως κοινωνία όμως, μπορεί ο καθένας να διαπιστώσει εύκολα, ότι οι κάτοικοι των χωριών της Δρόπολης, και της Δρόβιανης και της Λεσινίτσας, έχουν πολύ σωστά αντιλφθεί από που και πως ήρθε η συνδρομή για την αντιμετώπιση της κατάστασης.

Μπορεί να επικράτησε η γκρίνια αρχικά με το τυπικό «που είναι η Ελλάδα». Δεν αποκλύεται και σκοπιμότητα πίσω απ’ τη διάχυση εντυπώσεων. Ενώ υπήρχαν τόσες δυσκολίες στο να δωθεί η απαιτούμενη αίτηση αρχών και η άδεια για τις πτήσεις εναερίων μέσων ή τη διέλευση χερσέων, η προπαγανδηστική μηχανή φρόντιζε (τη συνδρομή ημετέρων) να διαχέεται η αίσθηση ότι η Ελλάδα καθυστερεί να παρέμβει. Αντί λοιπόν να αναζητούνταν οι ευθύνες τόσο για την πρόκληση των πυρκαγιών όσο και την ανεπάρκεια των αλβανικών μηχανισμών άλλη μια φορά εκδηλώθηκε η προσπάθεια δημιουργίας στρεβλών εντυπώσεων ώστε να διατηρείται η επιφύλαξη των κατοίκων της περιοχής έναντι της Μητέρας Πατρίδας. Αλλά δεν είναι η ώρα για τις αναλύσεις αυτές...

Η Ελλάδα για άλλη μια φορά δεν απέδειξε απλά ότι διαθέτει πολλές δυνατότητες σε τεχνικό και ανθρώπινο δυναμικό αλλά ότι ουσιαστικά μπορεί να συνδράμει στην ανεπάρκεια της την Εθνική Ελληνική Μειονότητα και τις κοινότητες της, ώστε να ξεπερνούν δύσκολες καταστάσεις ωφειλόμενες σε έκτακτα φυσικά φαινόμενα ή σκόπιμες ενέργειες. Ο κρατικός μηχανισμός της Ελλάδας εγκαταλείποντας εξίσου αν όχι πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις (τα τεκτενόμενα στην Αττική και τη Ζάκυνθο επιβεβαιώνουν τραγικά) στην ίδια την ελληνική επικράτεια έσπευσαν να βρεθούν δίπλα μας.

Δεν ήταν μόνο ψυχολογική ανακούφιση. Ήταν ουσιαστική συνδρομή στην αντιμετώπιση της κατάστασης και του κινδύνου να καούν ακόμη και κατοικίες όπως στο Λυκομήλι ή τη Δούβιανη, το Τεριαχάτες και Σωφράτικα.

Βασική παράμετρος η ουσιαστική ωφέλεια απ’ την παρουσία του Γενικού Προξένου της Ελλάδας στο Αργυρόκαστρο. Μπορεί τα αεροπλάνα να επιχειρούσαν από αέρα και το Πυροσβεστικό Σώμα χερσαία, αυτό όμως που χειροπιαστά έβλεπαν οι κάτοικοι ήταν η αδιάλειπτη φυσική παρουσία σε όλο το εύρος της πυρκαγιάς και σε όλες τις ημέρες και ώρες του προϊσταμένου Γενικού Προξένου της Ελλάδας. Συνέβαλε συν τις άλλοις και στην κινοτοποίηση όλου του δυναμικού της κοινότητας μας, ειδικά των νέων που είχαν έρθει απ’ την Ελλάδα.

Και όλα διεκπαιρεώθηκαν πολύ καλύτερα του αναμενώμενου. Δεν υπήρξαν ουσιαστικές οικονομικές απώλειες πλην του οποιουδήποτε φυσικού μας πλούτου. Δεν χάθηκαν σπίτια, ούτε μονές που είναι μέσα στην ζώνη που κάηκε και φυσικά δεν χάθηκαν ζωές. Ε για όλα αυτά μαζί με την ευγνωμοσύνη στο Κύριος μας και την Παναγία Μητέρα, ένα ακόμη ευχαριστώ και στην Πατρίδα και τους αρμοδίους της που κατάφεραν άλλη μια φορά (όχι σχήμα λόγου) να είναι δίπλα μας ώστε να αποθηθεί ο κίνδυνος...