Είναι ξεκάθαρο ότι για λόγους που δεν ξεκαθαρίζει αλλά που εύκολα μπορεί κανείς να υποψιαστεί ο Έντι Ράμα έχει βάλει στόχο την παραπέρα καταπίεση της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας δια της εσωτερικής διάβρωσης και προς το παρόν την ψυχολογική βία και καταστολή πρωτοβουλιών που θα βελτίωναν την κατάσταση των δικαιωμάτων που απολαμβάνουν τα μέλη της. Προφανώς τέτοιες πολιτικές είναι διαχρονικές και έχουν γνωρίσει περιόδους μεγαλύτερης ή πιο ήπιας μορφής αλλά πάντοτε αποτέλεσαν πράξη στη μετακομουνιστική Αλβανία. Το γεγονός της περεταίρω οξύτητα των πολιτικών αυτών απ’ το Ράμα μπορεί να έχουν σχέση ότι δεν έχουν αποδώσει στο βαθμό που περίμεναν οι ενορχηστρωτές στον οριστικό ξεριζωμό της ΕΕΜ και την εξαφάνιση των κοινοτήτων μας.
Τούτο, το γεγονός δηλαδή ότι η ΕΕΜ παρά τις δυσκολίες απ’ τη μαζική απομάκρυνση του δημογραφικού της δυναμικού, συνεχίζει να έχει σημαντική παρουσία αλλά κυρίως βούληση επιβίωσης οφείλεται στην συνεχή πολιτική της αυτόνομη έκφραση δια του ΚΕΑΔ και της ΟΜΟΝΟΙΑΣ που επιφέρει αποτέλεσμα παρά τις εκλογικές διακυμάνσεις. Αν μη τι άλλο η πολιτική αυτή συσπείρωση έχει ως αποτέλεσμα αφενός να τηρεί και διατηρεί αφυπνισμένη τη συνείδηση των Βορειοηπειρωτών σε ζητήματα που αφορούν την επιβίωση του στις ιστορικές πατρογονικές εστίες και αφετέρου αποτελεί το ουσιαστικότερο βήμα καταγγελίας και συνδιαλλαγής με το διεθνή παράγοντα για τη δημιουργία δικτύου προστασίας.
Ωστόσο όμως δεν θα είχε καμφθεί η πολιτική στόχευση του κατεστημένου των Τιράνων για ήπιο μεν αλλά οριστικό ξεριζωμό του Ελληνισμού στο νότο της σημερινής αλβανικής επικράτειας χωρίς την ουσιαστική υποστήριξη των Αθηνών, προϋπόθεση εκ των ουκ άνευ στο δύσκολο Βαλκανικό τοπίο. Η Ελλάδα και παρά τα διάφορα κατά καιρούς προβλήματα και παραλείψεις δεν έχει παραλείψει την υποχρέωση συμπαράστασης στο Β/Η ελληνισμό.
Ενώπιο μιας τέτοιας κατάστασης βρισκόμαστε και την περίοδο αυτή. Ο Ράμα και οι συν αυτώ επεξεργαζόμενοι την εξωτερική πολιτική του μπορεί να ανεβάζει τους τόνους σε ότι αφορά τις Ελληνοαλβανικές σχέσεις και να προκαλεί τεράστια ζημιά σ’ αυτό το πεδίο. Εκείνο όμως που κατά βάθος επιδιώκει είναι να παρασύρει την Αθήνα σε μια «βρώμικη» συναλλαγή ουσία της οποίας είναι να θεωρηθεί το ζήτημα της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας εσωτερική της Αλβανίας υπόθεση άρα και η μεταχείριση της να παλινδρομήσει σε πρακτικές του καθεστώτος Χότζα τις οποίες εκείνος γνωρίζει. Προφανώς διαβλέποντας ότι δεν πρόκειται να πετύχει την αδιαφορία της Αθήνας έναντι της κατάστασης των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών και της αθλίας κατάστασης στο πεδίο των εφαρμοσμένων δικαιωμάτων τους συνεχίζει και την τακτική της όξυνσης των ελληνοαλβανικών σχέσεων προς ικανοποίηση και κατευθυντήριας γραμμής του στρατηγικού εταίρου στην περιοχή, του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογκάν.
Η Αθήνα όχι απλώς δεν δείχνει να παραβλέπει την κατάσταση της ΕΕΜ και να συμβάλει στην αποτροπή της στόχευσης του Ράμα για ξεριζωμό της και αφανισμό σε πρώτο στάδιο της αυτόνομης πολιτικής της έκφρασης. Απεναντίας ανεβάζοντας τον πήχη της όλης υπόθεσης έχει αναγάγει την διαμόρφωση καλύτερων συνθηκών για τους Έλληνες Βορειοηπειρώτες στο εσωτερικό της Αλβανίας σε όρο για την Ευρωπαϊκή πορεία της Αλβανίας.
Η πολιτική αυτή αποδίδει καθώς αργά ή γρήγορα ο Ράμα πρόκειται να βρεθεί ενώπιο μεγάλης ανισορροπίας και ασυμμετρίας. Η πολιτική του προσέγγισης με την Τουρκία δεν του αποδίδει στη βασική επιδίωξη της χώρας για περεταίρω εμβάθυνση της σχέσης του με την ΕΕ. Για να βρει την απαραίτητη εξισορρόπηση και το ρυθμό που απαιτείται το κλειδί βρίσκεται στην Αθήνα. Προϋπόθεση να το προσεγγίσει προφανώς είναι η κάμψη του αδιέξοδου εγωιστικού του παιχνιδιού και μια άλλη προσέγγιση με μεγαλύτερη ειλικρίνεια στα της ΕΕΜ.
Δεν είναι εξ άλλου τυχαίο ότι μικρά ή μεγαλύτερα διαδικτυακά μπλογκ, έντυπα ή τηλεοπτικοί σταθμοί με εμβέλεια το άμεσο περιβάλλον του Ράμα, και με αφορμή τις εξελίξεις στη Χιμάρα εστιάζουν σχεδόν υβριστικά στην Πρέσβη της Ελλάδας στα Τίρανα και τον ΥπΕξ κ. Νίκο Κοτζιά. Έχουν ενίοτε και την υποστήριξη μειονοτικών «παραγόντων» που «κατηγορούν» ΚΕΑΔ και Βαγγέλη Ντούλε για δήθεν παραπληροφόρηση της Αθήνας και προσωπικό παιχνίδι στις εντάσεις αυτές. Η ενημέρωση δηλαδή για τις ωμές παραβιάσεις που είναι εξ άλλου υποχρέωση έναντι της πολιτικής παρουσίας του σχηματισμού, τείνουν να γίνουν διαρροή κρατικού απορρήτου…
Κατόπιν τούτων είναι προφανές ότι τα Τίρανα δεν θα είχαν δυσκολία να γυρίσουν εντελώς γραμμή και ξαφνικά να μιλήσουν για άνοιξη στις ελληνοαλβανικές σχέσεις εάν όμως η Αθήνα κλείσει τα μάτια της για τη μεταχείριση των μελών της ΕΕΜ. Τα πράγματα δείχνουν ότι δεν υπάρχει τέτοια διάθεση και ορθώς καθώς η πείρα έχει αποδείξει ότι και σε περιόδους που διαφάνηκε τέτοια παράβλεψη (πείρα προηγούμενου επικεφαλής της διπλωματικής αντιπροσωπείας στα Τίρανα) δεν επιφέρει ουσιαστικά αποτελέσματα και έντιμη σταθερότητα.
