Βασικό θέμα της συνέντευξης που παραχώρησε χθες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Αλβανίας κ. Ιλίρ Μέτα στον τηλεοπτικό σταθμό “KLAN” και με το δημοσιογράφο Μπλέντι Φεβζίου, αποτέλεσε η απόφαση του για την έκδοση σχετικού Διατάγματος με το οποίο παραχώρησε στον Αρχιεπίσκοπο Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ. κ. Αναστάσιο την αλβανική υπηκοότητα. Οι ερωτήσεις του δημοσιογράφου είναι αποκαλυπτικές τόσο των στερεοτύπων που έχουν δημιουργηθεί στην τάξη των πολιτικών αναλυτών αλλά και της εμμονής που συγκεκριμένα κέντρα επιδεικνύουν προκειμένου να συντηρούν προκαταλήψεις και παρεξηγήσεις εντελώς ανώφελες τόσο για την ομαλή εσωτερική κατάσταση στη χώρα αλλά κυρίως στην ανάγκη δημιουργίας μιας άλλης αντίληψης και νοοτροπίας που θα διευρύνει τα περιθώρια ελευθερίας για την αλβανική κοινωνία ενόψει των διαδικασιών ευρωπαϊκής ένταξης και ενσωμάτωσης.
Οι προκλητικές ερωτήσεις του δημοσιογράφου (σχεδόν στο ύφος παλιών ανακριτών της κομουνιστικής νομενκλατούρας) λειτούργησαν έτσι που ο Πρόεδρος Μέτα να αναλύσει τις θέσεις του τόσο για την απόφαση κυρίως όμως για την αντίληψη του σχετικά με το πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αλβανία, την παρωχημένη καχυποψία έναντι της Ελλάδας και του Ελληνικού λαού. Για όσους ζούμε την αλβανική πραγματικότητα και έχουμε γνώση των τόνων από χαρτί και τις ατέλειωτες ώρες των τηλεοπτικών εκπομπών δια των οποίων συστηματικά και επί 27 σχεδόν χρόνια καλλιεργείται μια συγκεκριμένη εχθρική αντίληψη στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου και στο ρόλο της Ορθοδόξου κοινότητας οι δημόσιες τοποθετήσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελούν πραγματική πολιτική υπέρβαση.
Ο Πρόεδρος τόσο με την τολμηρή απόφαση για την παραχώρηση της υπηκοότητας, χρόνιο αίτημα όλης της Ορθοδόξου κοινότητας της χώρας, όσο όμως με την τεκμηρίωση και επιχειρηματολογία του μπορεί να μην καταφέρει να κατευνάσει το κλίμα καχυποψίας και την εχθρότητα. Έκανε όμως το χρέος του έναντι της εσωτερικής συνοχής της κοινωνίας της χώρας και επί το πλείστον έδειξε το παράδειγμα για το πώς πρέπει να είναι η συντεταγμένη πορεία προς τη δημιουργία θετικού κλίματος και κυρίως ισοπολιτείας και ισονομίας στην εξευρωπαϊσμένη Αλβανία.
Δεν είναι το Διάταγμα από μόνο του. Θα μπορούσε ο Πρόεδρος εάν επρόκειτο για κίνηση μικροπολιτικής αντιπερισπασμού έναντι της Κυβέρνησης Ράμα, ή εάν ήθελε κάποιο πρωταγωνιστικό ρόλο στις ελληνοαλβανικές σχέσεις (κάπως έτσι το θέτουν όσοι δεν θέλουν ουσιαστικά να ομολογήσουν το λάκκο εθνικισμού και μισαλλοδοξίας που έχουν σκάψει όλα αυτά τα χρόνια) απλά να υπέγραφε το σχετικό και να το άφηνε στη σιωπή. Εκείνος απεναντίας τόσο με τη θερμή επιστολή που απεύθυνε στον Αρχιεπίσκοπο όσο κυρίως με την δημόσια εκτενή ανάλυση του χθες (Πέμπτη, 28 Δεκεμβρίου) απέδειξε ότι είχε απόλυτα συνειδητοποιήσει την ανάγκη αυτής της αναγνώρισης απ’ την πολιτεία του ρόλου, του έργου και κυρίως την ακτινοβολία της προσωπικότητας του Αρχιεπισκόπου.
Τα λόγια που είπε ο Πρόεδρος για τον Αρχιεπίσκοπο ήταν λόγια βαθιάς εκτίμησης. Ήταν συμπεράσματα μιας λογικής ανάλυσης που μπορούν να συμβάλουν ουσιαστικά στο να αποκατασταθεί ένα κλίμα ακόμη πιο θετικό στην διαθρησκευτική ειρηνική συνύπαρξη στην Αλβανία.
Ο Πρόεδρος έκανε την υπέρβαση του η οποία είχε εν κατακλείδι την εξής έκφραση που πρέπει να κρατηθεί στις ιστορικές σημειώσεις: μετά από 20 ή από 30 χρόνια, όλοι εσείς που κατακρίνεται ή έχετε τις δικές σας παρατηρήσεις και επιφυλάξεις για την απόφαση μου, όταν σε απόσταση χρόνου θα αποτιμάται το ιστορικό γίγνεσθαι της περιόδου του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, θα τρώγεστε να βρίσκετε λόγους ώστε να τον χαρακτηρίζεται κομμάτι της ιστορίας μας, του αλβανικού λαού.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος όντως, γεμάτος αγάπη Χριστιανική, με τεράστια ιεραποστολική εμπειρία, απ’ την πρώτη μέρα αγάπησε αυτό τον τόπο και το λαό. Τον χαρακτήρισε αδικημένο και ως τέτοιο προσπάθησε να τον περιθάλψει με το φάρμακο της Χριστιανικής κατανόησης. Η αναγνώριση και αποτίμηση του έργου, της συμπεριφοράς του και του παραδείγματος κυρίως που έχει ανάγκη αυτή η κοινωνία, απ’ την ανώτερη πολιτειακή ηγεσία της Αλβανίας είναι υπέρβαση και αξίζει συγχαρητηρίων…
