Είπες ότι «μπήκε βόμβα στο σπίτι του του Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη» και έβγαλες στους δρόμους μιαν άγρια οργισμένη ομάδα ανθρώπων στην Κωνσταντινούπολη. Είπες ότι «οι Ελληνοκύπριοι έβαλαν βόμβα στα τζαμιά Μπαϊρακτάρ και Ομεριέ» και άναψες το φιτίλι των αιματηρών συγκρούσεων στο νησί. Έσφαξες τους Έλληνες. Έσφαξες τους Αρμένιους. Έσφαξες τους Αλεβίτες. Έσφαξες τους Κούρδους. Εσύ υπάρχεις, εσύ. Δεν μπορώ να σου βρω όνομα. Αν σε πω βάρβαρο είναι λίγο. Αν σε πω ρατσιστή είναι λίγο. Αν σε πω άγριο είναι λίγο. Ακόμα ματώνουν την καρδιά μας όσα συνέβησαν στην Κωνσταντινούπολη εκείνη την ημέρα του Σεπτέμβρη πριν 64 χρόνια. Τι θηριωδία. Τι δίψα για αίμα.
Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ ΠΗΓΗ: ΠΟΛΙΤΗΣ
Δεν ξέρω αν έμεινε σπίτι και εκκλησία που δεν καταστράφηκε, δεν λεηλατήθηκαν τα υπάρχοντά του και δεν γκρεμίστηκε. Ακόμα και κοτζάμ Λεφτέρ Αντωνιάδης πήρε το μερίδιό του απ’ αυτό. Τόσες φορές είχε φορέσει τη φανέλα με το μισοφέγγαρο και έπαιξε στα γήπεδα. Είχε σημειώσει γκολ ακόμα και κατά της Ελλάδας στην Αθήνα και οι Έλληνες του φώναζαν «Τούρκε, Τούρκε».
Εκείνη την ημέρα της θηριωδίας ρίχθηκαν βροχή οι πέτρες και εναντίον του δικού του σπιτιού. «Σκοτώστε τον γκιαούρη», φώναζαν. Ο Λεφτέρ δεν ξέχασε ποτέ όσα έζησε εκείνη την ημέρα: «Όταν έβαλα γκολ πριν 15 μέρες ήμουν στους ώμους τους. Εκείνη την ημέρα βρέθηκα αντιμέτωπος με πέτρες και τενεκέδες με μπογιά. Το χειρότερο είναι ότι επιτέθηκαν στο σπίτι μου παιδιά στα οποία έδινα χαρτζιλίκι. Ούτε παράθυρο ούτε πόρτα είχε μείνει στο σπίτι. Οι κόρες μου ήταν μικρές, επιχείρησαν να τις σκοτώσουν και αυτές».
Ό,τι και να σε πω είναι λίγο. Ακόμα και βάρβαρο να σε πω είναι λίγο. 15 νεκροί, 300 τραυματίες. 400 βιασμοί γυναικών. Λεηλατήθηκαν συνολικά 5317 χώροι, ανάμεσα στους οποίους 4214 σπίτια, 1004 χώροι εργασίας, 73 εκκλησίες, μια συναγωγή, δύο μοναστήρια, 26 σχολεία, εργοστάσια και ξενοδοχεία. Ένας από τους κύριους υπεύθυνους των γεγονότων αυτών ήταν η Τουρκική Κοινότητα Κύπρου στην Κωνσταντινούπολη. Όμως, ο διοργανωτής ήταν ουσιαστικά το Γραφείο Ειδικού Πολέμου.
Έτσι έδιωξες από την Τουρκία τους Έλληνες. Χιλιάδες Έλληνες μετανάστευσαν αφήνοντας πίσω τα πάντα. Ιδού ένας στρατηγός το όνομα του οποίου θα θυμάστε. Σαμπρί Γιρμιμπέσογλου. Ο άνθρωπος που μετά από χρόνια καυχήθηκε λέγοντας «εμείς βάλαμε βόμβα σε τζαμιά στην Κύπρο για την εθνική μας υπόθεση».
Είπε το εξής για τη βαρβαρότητα στις 6-7 Σεπτεμβρίου: «Ήταν μια θαυμάσια διοργάνωση… Πέτυχε τον σκοπό της». Ο στρατηγός Γιρμιμπέσογλου, τότε επικεφαλής του Γραφείου Ειδικού Πολέμου, καυχήθηκε πολύ και για τις επιτυχίες του στην Κύπρο.
Είπε το εξής: «Η επιχείρηση στην Κύπρο το 1974, αν δεν ήταν το Γραφείο Ειδικού Πολέμου, μήπως εκείνη η επιχείρηση, δηλαδή και οι δύο επιχειρήσεις θα μπορούσαν να ήταν τόσο επιτυχημένες; Στάλθηκαν στο νησί στελέχη του Γραφείου Ειδικού Πολέμου υπό τον μανδύα του τραπεζίτη, του δημοσιογράφου, του δημοσίου υπαλλήλου και αυτοί οι φίλοι μας οργάνωσαν την πολιτική αντίσταση, δημιούργησαν συνείδηση στον λαό. Έβαζαν τα όπλα στο νησί με βάρκες δέκα τόνων». Τι παραδοχή είναι αυτή…
Πολλά κακά που είδαμε σε αυτό το νησί ήταν τεχνάσματα του Γραφείου Ειδικού Πολέμου. Γιατί να αμφιβάλλω ότι θα οργάνωνε και το έγκλημα στο μπάνιο το Γραφείο Ειδικού Πολέμου, το οποίο σκαρφίστηκε το ψέμα ότι τοποθετήθηκε βόμβα στο σπίτι του Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη, έβαλε βόμβα στα τζαμιά στην Κύπρο χωρίς ενδοιασμούς και διοχέτευσε συνωμότες πράκτορες ανάμεσά μας υπό τον μανδύα του δημοσιογράφου και του δημόσιου υπαλλήλου;
Ακόμα δεν αποκαλύφθηκαν εκείνοι που διέπραξαν αυτό το έγκλημα στο μπάνιο και πολλά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Μήπως δεν ήταν ο ανταποκριτής της εφημερίδας “Milliyet” Ομέρ Σαμί Τζοσάρ, αυτός ο οποίος πήρε τις ματωμένες σορούς εκείνων των παιδιών, που αποκαλύψαμε ότι είχαν δολοφονηθεί εκτός του μπάνιου, και τις τοποθέτησε μέσα στο μπάνιο κατά τρόπο ώστε να είναι κατάλληλα για προπαγάνδα; Μήπως ήταν και αυτός ένα από τα στελέχη του Γραφείου Ειδικού Πολέμου που διοχετεύτηκαν ανάμεσά μας με τον μανδύα του δημοσιογράφου;
Το Γραφείο Ειδικού Πολέμου βρισκόταν πίσω και από τη δολοπλοκία της κατασκοπείας που στήθηκε κατά της εφημερίδας μας Αβρούπα μέσα στον Ιούλιο του 2000. Είχαν ετοιμάσει την επιχείρηση μαζί με τους διοικητές του στρατού στην Κύπρο και τον Ντενκτάς. Ακριβώς όπως είχε συμβεί κατά τον βανδαλισμό της 6-7 Σεπτεμβρίου, κινητοποίησαν τα ΜΜΕ που βρίσκονταν υπό τις διαταγές τους.
Οι τουρκικές τηλεοράσεις δημοσίευαν την είδηση της σύλληψής μας κάθε μισή ώρα και έλεγαν το εξής: «Πιάστηκε στα πράσα μαζί με τον αρχηγό του το δίκτυο κατασκοπείας στην Κύπρο». Η Τουρκία είχε πέσει πάνω μας με όλη τη βαρβαρότητά της και έμοιαζε αδύνατον να σωθούμε. Αν δεν υπήρχε η ελληνοκυπριακή κοινότητα στον νότο και το σημαντικότερο αν δεν ήταν ο Ανδρέας Καννάουρος επικεφαλής της Ένωσης Συντακτών, θα είχαμε καεί.
Ο Καννάουρος ξεσήκωσε όλο τον κόσμο. Κινητοποιήθηκε για εμάς και ο Γιώργος Παπανδρέου που ήταν τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας. Αποτάθηκε στον Τούρκο ομόλογό του Ισμαΐλ Τζεμ για να αφεθούμε ελεύθεροι. Έτσι αποκρούσαμε αυτή τη δολοπλοκία του Γραφείου Ειδικού Πολέμου. Ο Ραούφ Ντενκτάς υπέστη βαριά ήττα πρώτη φορά στην πολιτική του ζωή.
Γιατί τα έγραψα αυτά σήμερα; Διότι ακόμα δεν άλλαξε η νοοτροπία στην Τουρκία. Η νοοτροπία της 6-7 Σεπτεμβρίου 1955. Ό,τι ήταν τότε είναι και σήμερα. Και ακόμα πιο επικίνδυνη. Το τελευταίο παράδειγμα το είδαμε πέρσι στο νησί μας. Οι επιτιθέμενοι κατά της εφημερίδας μας με πέτρες και μαχαίρια στις τσέπες στις 22 Ιανουαρίου 2018 δεν διέφεραν καθόλου από τους αρχιτέκτονες του βανδαλισμού στην Κωνσταντινούπολη πριν από 64 χρόνια.
Εκεί έκαναν ό,τι ήταν να κάνουν κάτω από την προστασία του κράτους. Και εδώ κάτω από την προστασία των στρατηγών του στρατού, του ιμάμη και της αστυνομίας μας που βρίσκεται κάτω από τις διαταγές τους. Τι να σε πω; Βάρβαρο; Ρατσιστή; Άγριο; Φασίστα; Ό,τι και να σε πω λίγο είναι!
