Το 1946 η κατάσταση στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας θα μπορούσε, επιεικώς, να χαρακτηριστεί ως ρευστή. Ο ανταρτοπόλεμος είχε και επισήμως ξεκινήσει μετά την επίθεση στο Λιτόχωρο και ήδη ανταρτικές ομάδες εκτελούσαν επιθέσεις με ορμητήριο τις όμορες «αδερφές σοσιαλιστικές χώρες».

Σε ορισμένες περιπτώσεις ξένα στρατεύματα είτε εισέβαλαν στο ελληνικό έδαφος έπλητταν Έλληνες, στρατιώτες και πολίτες, ενίοτε κλέβοντας ότι μπορούσαν, είτε έπρατταν το αυτό μαζί με τους αντάρτες ή απλώς τους υποστήριζαν. Τέτοια περιστατικά σημειώθηκαν εκατοντάδες μέχρι και τις τελευταίες ημέρες του εμφυλίου.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και η επίθεση αλβανικών στρατιωτικών τμημάτων κατά του ελληνικού φυλακίου της Σκίπη στα ελληνοαλβανικά σύνορα που έλαβε χώρα στις 7 Ιουλίου 1946. Το φυλάκιο Σκίπη βρισκόταν κοντά στο χωριό Ορεινό Ιωννίνων, δυτικά από τους Ποντικάτες. Η θέση του δεν ήταν πλεονεκτική. Περιβαλλόταν, ουσιαστικά, από τρία υψώματα εντός του βορειοηπειρωτικού εδάφους που ανήκει στην Αλβανία.

Λόγω του εδάφους και των χαραδρώσεών του η ορατότητα από το φυλάκιο σε κοντινή απόσταση δεν ήταν καλή και ο εχθρός μπορούσε να πλησιάσει σε μέχρι τα 50-60 μ. χωρίς να γίνει αντιληπτός. Το φυλάκιο επάνδρωναν ένας λοχίας και τέσσερις στρατιώτες και υπήρχε και χαράκωμα.

Το βράδυ της 6ης Ιουλίου 15 περίπου Αλβανοί άνοιξαν πυρ κατά του φυλακίου από το ύψωμα 856. Οι Έλληνες δεν απάντησαν στα πυρά τα οποία σε λίγο έπαψαν. Διαβάστε την συνέχεια στο history-point.gr