Η καταγωγή, η συνείδηση …και η λίστα με 100 και κάτι χωριά

Δημοσιεύθηκε: 06/11/2019 11:59 Τελευταία Ενημέρωση: 07/11/2019 09:50 Από: Tachydromos

Το ζήτημα επιστρέφει εκατό και κάτι χρόνια μετά εκεί που ο Βενιζέλος το είχε θέσει. Ο λόγος για τους ελληνικούς πληθυσμούς σε διάφορες περιοχές, όμορες με την Ελλάδα, στην αλβανική επικράτεια, το χώρο που προσδιορίζεται ως Β. Ήπειρος. Πρόκειται για ένα ζήτημα με αρκετές ευαίσθητες προφανώς πτυχές που απασχολεί όλη την σχεδόν τρεις δεκαετίες περίοδο με την πτώση του κομουνισμού και την ελεύθερη πια επικοινωνία με την Ελλάδα και την ομολογία επίσης άνευ φόβων και πιέσεων της ελληνικής συνείδησης από πολυάριθμες κοινωνικές ομάδες, πολύ πέρα απ’ τις διαβόητες μειονοτικές ζώνες.

Η υπόθεση πέραν των άλλων φέρνει στην επιφάνεια όχι έλλειψη βούλησης αλλά αδυναμία και ανετοιμότητα πρότασης για την ένταξη τους και την ενσωμάτωση του εθνικού δυναμικού. Έχουν προφανώς γίνει βήματα σημαντικά και σπουδαία με κορυφαία την απόδοση ελληνικής ιθαγένειας μαζί με το σύνολο των δικαιωμάτων που απορρέουν από κάτι τέτοιο. Εκεί όμως προκύπτει και το πρόβλημα που προφανώς δεν αντιμετωπίζεται με τη στεγνή λογική εγγράφων αλλά από διάθεση και ελαστικότητα που κεντρικό σημείο θα έχει την ευαίσθητη προσέγγιση της προσωπικότητας του πολίτη που αιτείται την πολιτογράφηση ως έλληνας.

Ουκ ολίγες φορές με το πλαίσιο που προσδιορίζει η σχετική νομοθεσία απαιτείται η απόδειξη της καταγωγής. Αλήθεια πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο δεδομένου ότι οποιαδήποτε στοιχεία ληξιαρχικής κατάστασης στην Αλβανία επεξεργάστηκαν σε περιόδους ανελευθερίας. Είναι οξύμωρο την ώρα που οι δομές της ΕΕΜ αγωνίζονται για την ολική αναθεώρηση αυτών των στοιχείων και την υιοθέτηση πρακτικών που να βασίζονται στον κατά βούληση αυτοπροσδιορισμό ώστε να διευρυνθεί το πλαίσιο ελευθερίας, να αποτελούν πιστευτή βάση δεδομένων.

Το ερώτημα είναι απλό και όλοι λίγο πολύ το γνωρίζουμε: πολλές φορές μπορεί εύκολα να αποδειχτεί η καταγωγή και να λείπει η γλώσσα και ακόμη χειρότερα η συνείδηση και όμως εύκολα κάποιος πολιτογραφείται και στην άλλη περίπτωση να ομολογεί κανείς συνειδητά και σε άπταιστα ελληνικά και να μην μπορεί να έχει την καταγωγή απ’ τα 100 και κάτι χωριά της λίστας κατά συνέπεια το αίτημα να απορρίπτεται ή να υιοθετείται με πάρα πολλές δυσκολίες.

Αναφερόμενοι στη λίστα των 100 και κάτι χωριών δεν αφορά την αλβανική θέση απ’ το Ζώγκου – Χότζα και συνέχεια. Αφορά σε λίστα νομικού διατάγματος της Ελληνικής διοίκησης. Καταγόμενοι απ’ αυτά τα χωριά και μόνο δεν χρειάζεται να προσκομίζουν άλλα έγγραφα και να λαμβάνουν την ιθαγένεια. Είναι στην ουσία αποδοχή της αλβανικής θέσης. Κυρίως όμως προσβάλει το εθνικό αίσθημα δεκάδων χιλιάδων κατοίκων ελληνικής καταγωγής που ζουν πέραν αυτών. Είναι τα μέρη των παράκτιων περιοχών, είναι αυτά στον κόλπο της Αυλώνας, είναι το Μουρσί και το Σοπίκι, η Λιτζουριά και Ζαγοριά κ.α. τόσο κοντά, και προφανώς πόλεις όπως το Αργυρόκαστρο, η Κορυτσά, η Πρεμετή κ.α. Θα μπορούσε να υπάρξει η εύκολη απάντηση ότι με τη διάκριση των αρμοδίων υπαλλήλων και διπλωματικών διαχειρίζεται η κατάσταση. Το θέμα όμως δεν έχει απλά συμβολικό χαρακτήρα. Έστω και συμβολικά όμως πληγώνεται η συνείδηση των κατοίκων αυτών που σε ουκ ολίγες φορές και όχι στο διάβα της ιστορίας αλλά στο σήμερα που ζούμε έχουν να αναδείξουν ασφαλή σύνδεση με τον Ελληνικό έθνος. Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς η άμεση αρνητική απόρροια της ρύθμισης αυτής με τη λίστα των 100 και κάτι: κάποιος αλβανικής καταγωγής και μάλιστα μη χριστιανός έτυχε να γεννηθεί σ’ αυτά τα χωριά (δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις) και λαμβάνει ελληνική ιθαγένεια (κανένα κακό προφανώς δεδομένου ότι εάν δεν έχει ενταχθεί θα ενσωματωθεί στην πορεία), ωστόσο όμως κάποιος ‘Έλληνας γεννημένος στο Αργυρόκαστρο (πολλές οι περιπτώσεις που γνωρίζουμε) ή στην πατρίδα των Ζάππα και Ζωγράφο, δυσκολεύεται να προχωρήσει την διαδικασία.

Το πάζλ προφανώς δεν είναι μαύρο και άσπρο και αναφερόμενοι στο θέμα ούτε να υποδείξουμε θέλουμε, ούτε να αμφισβητήσουμε τις θεσμοθετημένες διαδικασίες. Απλά το προσεγγίζουμε δεδομένου ότι αποτελεί ζήτημα που απασχολεί την κοινωνία και έχει τις διαστάσεις που περιγράφουμε.

Η κατάσταση χρήζει διαχείρισης και με τη βεβαιότητα ότι δεν έχει παρά να επωφεληθεί συνολικά ο Οικουμενικός Ελληνισμός, ειδικά ο Β.Ηπειρωτικός και κυρίως να επικρατήσει η ορθή αντίληψη όπως ο Βενιζέλος την είχε προσδιορίσει όταν οι διεθνείς επιτροπές ασχολούνταν με τη σχέση δημογραφίας και δικαιωμάτων σ’ αυτό το χώρο: η συνείδηση και όχι γλώσσα ή αποδεδειγμένη καταγωγή έχει την προτεραιότητα.

Κοινοποίηση

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ

Live Stream

Coming Soon