Είναι αυτές οι μικρές αριθμητικά πλην όμως τόσο συμπαθητικές κοινότητες των Ορθοδόξων πιστών, στα μέρη μας, που με τόσο λαχτάρα βιώνουν την αναγέννηση μετά απ’ τις στάχτες του αθεϊστικού κομουνιστικού διωγμού, που έχουν το δικό τους συναισθηματικό κόσμο τις μέρες αυτές…
Επέτρεψε ο Θεός κι ενώ διανοίγουμε την πλέον κατανυκτική περίοδο του εκκλησιαστικού έτους, αυτή της Μεγάλης Σαρακοστής, να είναι οι ναοί μας κλειστοί. Το επιβάλουν οι κανόνες αντιμετώπισης της πανδημίας του κορονοϊού, αλλά το υποδεικνύει σοφά και ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος με την περί αυτού Σύνοδο των Επισκόπων. Εξ άλλου δεν είναι μόνο για τα μέρη αυτά, το μέτρο και οι συνέπειες θλίψης που επιφέρει. Παντού τα ίδια συναισθήματα που αν μη τι άλλο κάνουν πιο έντονη την προσευχή ώστε ο Θεός να απαλλάξει τον άνθρωπο απ’ αυτή την περίεργη δοκιμασία.
Αλλά προφανώς άλλες μνήμες ξυπνούν στη δική μας κοινωνία, των Βορειοηπειρωτών και των Ορθοδόξων στην Αλβανία γενικότερα.
Θυμίζει η σιωπή αυτή των κωδωνοστασίων μετά από σχεδόν 30 χρόνια, η νέκρα μέρες τέτοιες και ειδικά Παρασκευή το απόγευμα στον Ακάθιστο Ύμνο, και τις Κυριακές επίσης, γύρω απ’ τους Ναούς μας, άλλη εποχή. Αυτή που όντως η νεκρική σιωπή του Άδη είχε καταβάλει την κοινωνία και προκαλούσε ιδιαίτερο πόνο στους Χριστιανούς που μάλλον είχαν χάσει την ελπίδα ότι έρχεται μετά το Σταυρό η Ανάσταση…
Ήρθε όμως και θριαμβευτικά με ρυθμούς που δεν μπορούσε νους να φανταστεί και με την σοφή και γεμάτη αγάπη ιεραποστολική εργασία του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου.
Πλην όμως η μνήμη είναι νωπή και επιστρέφει στο υποσυνείδητο της κοινωνίας μας. Εξ άλλου και τότε έναν ιό επικαλέστηκαν: αυτόν της «σκοταδιστικής» επήρειας της Εκκλησίας στην καθαρότητα της ιδεολογίας του Μαρξ που είχε γίνει η επίσημη ιδεολογία και πολιτική του κράτους του Ενβέρ Χότζα.
Στην πραγματικότητα καμιά σχέση και σύγκριση εκτός βέβαια του αποτελέσματος. Κλειστοί οι ναοί μας και μια περίεργη προσπάθεια καλλιέργειας μια παρεξήγησης και επιφυλακτικής αντιμετώπισης των λειτουργών του Υψίστου και όσους τους ακολουθούν στα Μυστήρια και τις Ακολουθίες. Ας το κρατήσουμε αυτό. Τότε δυστυχώς διήρκησε περισσότερο, πολύ περισσότερο απ’ ότι οι άνθρωποι εκείνη τη δεδομένη στιγμή του κρατικού Διατάγματος, θέλησαν να πιστέψουν.
Τώρα θα περάσει σίγουρα πολύ πιο σύντομα. Έχοντας όμως αφήσει το στίγμα της στέρησης ελευθεριών και δικαιωμάτων, σε μια περίοδο ιερή της Εκκλησίας. Επιβεβλημένη στέρηση από κανόνες για τη δημόσια υγεία…
Και τότε και τώρα όμως θα αφήσει κάτι στη συλλογική μνήμη. Και το τότε εμείς έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση να μην το ξεχάσουμε ποτέ διότι οι συνέπειες του υπήρξαν τραγικές. Τόσο τραγικές που τριάντα χρόνια τώρα ελάχιστα έχουν επουλωθεί.
Και μάθημα αντίστασης για το τώρα. Όχι για να παραβιάσει κανείς τους κανόνες της πολιτείας, ούτε την από αγάπη παρότρυνση της Εκκλησίας. Αλλά για να κάνει πιο έντονη την προσευχή και την μετάνοια!
