Οι μέρες κάτω απ’ τα έκτακτα μέτρα που τα κράτη επέβαλαν για την προστασία των πολιτών απ’ την πανδημία του κορονοϊού, επιφέρουν ήδη μεγάλες συνέπειες στην καθημερινότητα και σε βάθος χρόνου ακόμη πιο έντονες σε ότι αφορά την οικονομία και ζητήματα επιπέδου ζωής.
Σε ότι αφορά την Εθνική Ελληνική Μειονότητα και τα μέλη της που συνεχίζουν να ζουν στα πάτρια εδάφη θα θέλαμε στο σημείωμα αυτό να εστιάσουμε περισσότερο.
Ήδη πέρασαν τρεις εβδομάδες με κλειστά τα σύνορα και κάθε επικοινωνίας πλην της τηλεφωνικής ή αυτή που παρέχει το διαδίκτυο με την Ελλάδα, που για τους Βορειοηπειρώτες αποτελούσε όχι απλά ψυχολογικό στήριγμα, αλλά ουσιαστικής διεκπεραίωσης καθημερινών αναγκών και προβλημάτων. Η περίοδος που ακολουθεί δεν δύναται να προσδιοριστεί έως πότε θα διαρκέσει.
Ευκαιρία θα έλεγε κανείς να εκτιμήσουμε καλύτερα πόσο σημαντική είναι η ελευθερία διακίνησης και πόσο αποτελεσματική η πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, κοινωνικής πρόνοιας, καθημερινού εμπορίου κ.α. συναφή που η Ελλάδα παρέχει στην κοινότητα μας ειδικά δε μετά την τακτοποίηση του ζητήματος της διπλής υπηκοότητας.
Εν τούτοις όμως πρέπει να διαβλέπει κανείς στα όσα θα ακολουθήσουν. Πρώτα – πρώτα και δεδομένου ότι η κατάσταση αυτή του εγκλεισμού και απαγόρευσης της διακίνησης επιφέρει ψυχολογικά στεγανά. Μετά από τριάντα χρόνια βιώνει κανείς εμπειρίες των κλεισμένων συνόρων όπως στο ανελεύθερο κομουνιστικό καθεστώς.
Είναι ένα πρώτο ζήτημα που θέλει τη δική του διαχείριση. Χειρονομίες όπως αυτές του Γενικού Προξένου στο Αργυρόκαστρο για τη διευκόλυνση στη μεταφορά φαρμάκων προφανώς θετικές αλλά όχι αρκετές για την αντιμετώπιση των συνεπειών. Δείχνουν εν τούτοις το δρόμο και τις δυνατότητες. Οι πολιτείες που ελέγχουν τα μέτρα προφανώς με λίγη καλή πρόθεση έχουν και τους τρόπους για την εξεύρεση και άλλων μέσων που θα κάνουν ακόμη πιο έμπρακτη και συγκεκριμένη την αίσθηση ότι η Ελλάδα δεν παραβλέπει τις υποχρεώσεις και για τούτο το κομμάτι του Ελληνισμού.
Ειδικά υπάρχει η ανάγκη ώστε να αισθανθούν οι κάτοικοι που μοιάζουν εγκλωβισμένοι πια ότι ου μη γένετω και προκύψει επιδείνωση της κατάστασης, θα υπάρξει τρόπος βοήθειας. Είναι κάτι που σαν σενάριο θα πρέπει να απασχολήσει τους φορείς της Ελληνικής πολιτείας.
Και στη συνέχεια όταν θα έχει αποχωρήσει η πανδημία θα πρέπει κανείς να δει τις ζημιές και τα κοινωνικά συντρίμμια που θα έχουν προκύψει. Με την αίσθηση ότι μπορεί και υπό άλλες περιστάσεις να βρεθούν αναλόγως εγκλωβισμένοι πολλοί έλληνες Βορειοηπειρώτες, οδηγούμενη και απ’ το υποσυνείδητο, θα σηκωθούν για μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα. Ένας όμως σχεδιασμός έστω επί χάρτου σεναρίου για το πώς θα μπορούσαν να έχουν υποστήριξη και υπό τέτοιες έκτακτες συνθήκες θα συνέβαλε στον περιορισμό της διάθεσης εγκατάλειψης.
Ας προσθέσει επίσης κανείς ότι τις επόμενες εβδομάδες θα προκύψουν και θέματα οικονομικής αδυναμίας σε πολλές οικογένειες μέσα στα χωριά και την κοινωνία μας. Δεδομένου ότι οι δουλειές κλείνουν και τα αποθέματα των οικογενειών είναι περιορισμένα η παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας θα προβάλει επίσης ως επείγουσα ανάγκη. Κι εδώ θέλει το δικό της σχεδιασμό αντιμετώπισης από τους αρμόδιους φορείς.
Διότι τα στεγανά δεν τραυματίζουν μόνο την ψυχολογία, επιφέρουν συγκεκριμένες συνέπειες κοινωνικής υφής και όχι μόνο.
Άρα με τρόπους ευέλικτους, συμβολικούς πρέπει κανείς να τα καταπολεμήσει. Σε ώρες τέτοιες κρίσιμες είναι που φαίνεται πόσο όντως δεν είναι μόνο λόγια η ρητορική για την υποστήριξη της διαιώνισης της παρουσίας της ΕΕΜ στη γενέθλια γης και προγονικές εστίες.
Τρόποι υπάρχουν όπως και εμπειρίες από καταστάσεις του παρελθόντος. Ας μην διαφεύγει ότι η κρίση του 1997-’98 είχε και τις πτυχές αντιμετώπισης της δημιουργίας στεγανών στην επικοινωνία, την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας αλλά και τη σύλληψη ενός γενναίου προγράμματος για την ουσιαστική υποστήριξη της οικονομικής δραστηριότητας στις περιοχές μας. Ας αναφερθεί έστω ότι το επίδομα για τους υπερήλικες αποφασίστηκε και υλοποιήθηκε τότε, όπως και η πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας για όλους τους κατοίκους των περιοχών.
