Δεν χρειάζεται πολύ ανάλυση στο να προσεγγίσει κανείς το γεγονός ότι πλέον στην Αλβανία έχει εγκαθιδρυθεί καθεστώς που έχει μερική σχέση με την δημοκρατία. Που ενώ δεν έχει νομιμοποίηση στηριζόμενη σε αρχές που αφορούν την λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος εν τούτοις και για λόγους που δεν είναι του παρόντος έχει την ανοχή του διεθνούς παράγοντα. Εξ ου και μάταια η Αλβανική κοινωνία αναμένει από κει την ελπίδα και τον οδοδείκτη προς το ξέφωτο.
Αυτά γενικά. Η κατάσταση είναι ακόμη πιο τραγική σε ότι αφορά την Εθνική Ελληνική Μειονότητα και τούτο διότι όπως αξιωματικά ισχύει οι πλέον ευάλωτοι στην παραβίαση των πυλώνων του δημοκρατικού πολιτεύματος δλδ ισονομία και ισοπολιτεία είναι οι πολίτες που ανήκουν στις μειονότητες. Το θράσος δε του κ. Ράμα και των συν αυτώ διαχειριζόμενων την εξουσία είναι πέραν από δυνατότητες περιληπτικής και περιεκτικής περιγραφής κι εκτίμησης.
Στο Δήμο Χιμάρας είναι το πλέον αποδεικτικό: επιμένει σε μια υποψηφιότητα που όχι απλά έχει τρεις τετραετίες επικεφαλής της δημοτικής αρχής. Έχει ανοιχτό λογαριασμό με τον Ελληνισμό της περιοχής. Κι όμως η καθεστωτική νοοτροπία και η εξάρτηση θέλει να τον επιβάλει εν ονόματι του Κόμματος και πάλι στην βούληση της κοινωνίας.
Στο Φοινίκι η πρόκληση είναι ακόμη πιο ερεθιστική. Η ανάμειξη παρακρατικών, σκοτεινών συμφερόντων σε συνδυασμό με την ιδιωτικοποίηση κομματικού σχηματισμού που έχει την εύνοια και της Ελληνικής διπλωματικής υπηρεσίας, αποδεικνύει την επικινδυνότητα του καθεστωτικού θράσους.
Στη Δρόπολη τα πράγματα αγγίζουν τα όρια της καταπίεσης όχι απλά της χειραγώγησης. Η συγκέντρωση του Πρωθυπουργού Έντι Ράμα στη Δερβιτσάνη είναι ενδεικτική όχι για την υποταγή της φερόμενης δημοτικής αρχής που διεκδικεί ανανέωσης της εντολής. Απλά ο Ράμα θα έπρεπε να είναι πιο διακριτικός. Τώρα τους έχουν καταλάβει όλοι… πλην Αμυρά Υφυπουργού των υποθέσεων περιβάλλοντος στην Ελλάδα. Μετά τούτου μάλιστα το πογκρόμ και παρακολούθηση των πολιτών έχει ξεπεράσει τις μεθόδους του καθεστώτος Εμβέρ Χότζα. Στους Αγίους Σαράντα θα χρειαστεί ειδικό σημείωμα να αναλυθεί το εγχείρημα του καθεστώτος…
Μόνο που το φαινόμενο δεν είναι πρώτη φορά στην 30ετή ιστορία σχεδόν ιστορία «ελεύθερου και δημοκρατικού» πολιτεύματος για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό. Είναι μάλιστα μερικές συμπτωματικές ομοιότητες που θυμίζουν τόσο έντονα εκείνο το 1991 και 1992. Μακρινό ήδη και για την γενιά των 60ντάρηδων και παντελώς άγνωστο για τους νεότερους.
Μάλιστα χωρίς άλλες λεπτομερείς περιγραφές να υπενθυμίσει κανείς την επίσκεψη στη Δερβιτσάνη του αείμνηστου Κ. Μητσοτάκη με τον τελευταίο κομουνιστή Πρωθυπουργό Αντίλ Τσαρτσάνη και του σημερινού Πρωθυπουργού της Ελλάδας Κ. Μητσοτάκη με τον Έντι Ράμα όπου αμφότεροι αδίστακτα και ανερυθρίαστα αναφέρθηκαν στις αμφότερες ανάγκες για ψήφους. Κάτω ζητωκραύγαζαν οι ψηφοφόροι – ευελπιστώντας να γίνουν πολίτες. Το Μάρτιο 1991 έγιναν στην Αλβανία εκλογές με εναλλακτική δυνατότητα ψηφοδελτίων. Ελεύθεροι πολίτες απέναντι στο καθεστώς. Προς τιμή η Δρόπολη, το Πωγώνι, ο Βούρκος, η Χιμάρα, τα Ριζά … παρότι κάπου χρειάστηκε δεύτερος γύρος απέδειξαν το ελεύθερο και δημοκρατικό του κοινωνικού πνεύματος. Μερικώς βέβαια. Διότι το καθεστώς έδειξε κι αυτό τις αντιστάσεις και τα δόντια του.
Τις συνθήκες της αντιπαράθεσης με πολύ γλαφυρό τρόπο και στην Κοινοβουλευτική Ολομέλεια του Συμβουλίου της Ευρώπης του οποίου ήταν παρατηρητής περιέγραφε ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας κ. Θ. Πάγκαλος: το ταυτισμένο με το καθεστώς Κομουνιστικό Κόμμα είχε στη διάθεση του ότι το κράτος διέθετε ενώ η αντιπολίτευση είχε για προεκλογικό αγώνα 53 ποδήλατα που τους είχαν σχεδόν παράνομα αποσταλεί από μηχανισμούς των ΗΠΑ!!!
Ο δε Επίτροπος τότε της Πρεσβείας της Ελλάδας στα Τίρανα κ. Ν. Κανέλλος Πρέσβης ε.τ. έχοντας κατορθώσει πολύ καλύτερα των δυτικών συναδέλφων του ν διαγνώσει τη λειτουργία της «εκλογικής διαδικασίας» εύστοχα χλεύαζε: οι παρατηρητές απ’ τη Δύση περιμένουν να δουν οπλισμένους να συνοδεύουν στο παραβάν τον ψηφοφόρο και να του υποδεικνύουν το Σταυρό προτίμησης… ενώ η δουλεία έχει γίνει προκαταβολικά. Με λεφτά ή με εκβιασμό. Και ακόμη και τότε ήταν κάτι μηχανισμοί του καθεστώτος που εφηύραν τις τρίτες υποψηφιότητες: αντί για Αλιμπέου – Φρόντι Ντεμοκρατίκ και αντί για Σαμπάνι – Οργκανιζάτα Ρινίσε.
Συνέβηκαν χθες ή συμβαίνουν σήμερα τούτα; Απέναντι στο καθεστώς χθες και σήμερα. Μόνο που τότε είχαμε πολύ πιο περισσότερο κουράγιο.
Διάθεση ελευθερίας.
Ας βρούμε κάποια αποθέματα για να αποδείξουμε ότι είμαστε διαχρονικά διάδοχοι της αξίας της και μπορούμε ακόμη να επηρεάζουμε θετικά το περιβάλλον στο οποίο μαρτυρούμε την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ανυποταγή.
Αλλιώς το καθεστώς πρόκειται να αποδείξει ότι την ίδια διάθεση υφαρπαγής που έχει για τις περιουσίες μας έχει και για την ίδια της εξόντωση μας. Σε τούτο δεν θέλουμε δασκάλους σοφότερους της ιστορίας…
