Επειδή οι καιροί είναι περίεργοι και το διάβασμα γίνεται με έντονη τη ροπή εντοπισμού παρεξηγήσεων, εξ αρχής επισημένεται ότι ο λόγος δεν είναι για ιδεολογική απόχρωση του ΚΕΑΔ και κατά συνέπεια η διερεύνηση του τοπίου αριστερότερα. Εξ άλλου ζούμε και εποχές ιδεολογικής ισσοπέδωσης και θα ήταν εξωπραγματικό ένα τέτοιο κοπιαστικό εγχείρημα.
Αυτό που στην ουσία θέλουμε να προσεγγίσουμε σε ένα γράφημα απεικόνισης αξιών, είναι το φαινόμενο διαχρονικής αμφισβήτησης του ΚΕΑΔ, από μεμονωμένα πρόσωπα, δημόσια ή της δημόσιας εκφοράς λόγου, καθώς και από οργανωμένα σχήματα και οι προτάσεις τους σε ότι αφορά τη διάσταση εθνικών δικαιωμάτων για την ΕΕΜ. Εδώ είναι προφανές ότι το ΚΕΑΔ είναι πολύ πιο δεξιά απ’ τα εγχειρήματα αυτά απ’ όπου και αν προήρθαν και ίσως είναι ο βασικός λόγος που έχουν αποτύχει. Εάν διέθεταν ποτέ πρόγραμμα, εάν τοποθετήθηκαν ποτέ ολοκληρωμένα, εάν έγραψαν, όλα κινήθηκαν πολύ πιο αριστερά στον άξωνα αξιών. Κυρίως ασκήθηκε κριτική χωρίς να προβληθεί αντιπρόταση. Όταν προέκυψε κάποια τέτοια αντιπρόταση ήταν μάλλον πιο ενδοτική και φοβική στους χειρισμούς του ΚΕΑΔ σε ζητήματα ζωτικά για το παρόν και το μέλλον του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Το ίδιο παιχνίδι, μάλλον των εξ αριστερών πληγμάτων εξελίσσεται και σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση.
Ακόμη και αυτή η ΟΜΟΝΟΙΑ, πολλές φορές βρίσκεται πιο αριστερά απ’ τις θέσεις που προβάλει το ΚΕΑΔ και τις τακτικές κινήσεις για την προστασία κεκτημένων και προώθηση πολιτική των θεμάτων της ΕΕΜ. Η περίπτωση που το ΚΕΑΔ δέχονταν από δεξιά πιέσεις για να ανεβάσει τον πήχη των αξιώσεων και αφιερωθεί ακόμη περισσότερο σε ζητήματα της ΕΕΜ ήταν εκείνη η περίοδος που η ΟΜΟΝΟΙΑ προσπαθούσε να επιβάλει προωθημένη πλατφόρμα στο ΚΕΑΔ και να το καταστίσει πιο στενά συνδεδεμένο με τις περιοχές και τους προβληματισμούς των ελληνικών πληθυσμών.
Με την εκλογή του Βαγγέλη Ντούλε επικεφαλής του σχήματος το προφίλ αυτό του ΚΕΑΔ έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και εδώ και χρόνια είναι ουσιαστικά συνδεδεμένη η πολιτική του ατζέντα και συμπεριφορά με τις διεκδικήσεις του Β/Η Ελληνισμού για καλύτερη πολιτική μεταχείριση, νομοθεσία και πράξη στην αλβανική πραγματικότητα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλα αυτά τα χρόνια η προπαγάνδα έχει εστιάσει στο Ντούλε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, ενώ οι μηχανισμοί των Τιράνων έχουν περιβάλλει με φροντίδα οποιαδήποτε φωνή ή έκφραση αμφισβήτησης του ΚΕΑΔ.
Αυτό θέλει ιδιαίτερη προσοχή και ανάλυση καθώς δεν πρόκειται για προσωπική ατζέντα του Ντούλε. Ουδείς πολιτικός ευρισκόμενος για τόσο χρόνο στο προσκήνιο και κάτω από το σφυροκόπημα όλου του ανθελληνικού μηχανισμού (κρατικού, παρακρατικού κ.α.) δεν θα είχε λόγο να τα υποστεί, εάν αυτή η πρόταση δεν αφορούσε ουσιαστικά το εθνικό συμφέρον της ΕΕΜ και προς τούτο δεν είχε καταστεί συνειδητή διευρυμένη ομάδα στελεχών. Το ΚΕΑΔ διαχρονικά κινείται δεξιότερα των υπολοίπων σε θέσεις και χρονοδιάγραμμα και αυτό του εγγυάται (όχι απαραίτητα ίσως) την πολιτική μακροβιότητα αλλά το λόγο ύπαρξης. Ενώ στην αρχή γράφτηκε για την ισσοπέδωση ιδελογικών διαφορών δεν συμβαίνει το ίδιο στο πεδίο του ενδιαφέροντος για εθνικά θέματα. Δεδομένου τούτου όσοι και αν αμφισβητούν το ΚΕΑΔ ως έκφραση επιθυμίας μερίδας του Β/Η Ελληνισμού για αυτόνομη πολιτική έκφραση, δεν έχουν μια αντιπρόταση.
Έτσι εχόντων των πραγμάτων, με το γράφημα να δείχνει όλους να κινούνται αριστερότερα του ΚΕΑΔ, είναι όχι απλά λογικό και εθνικά συμφέρον που ο σχηματισμός στη δύσκολη πολιτική συγκυρία προέταξε την ανάγκη παρουσίας του στην επόμενη κοινοβουλευτική περίοδο έστω με τους απαραίτητους και γνωστούς πλέον συμβιβασμούς. Δεν γίνεται λόγος για διάλυση του ΚΕΑΔ. Απλά πρόκειται για πολιτική σύμπραξη με το ΔΚ.
Με τον αέρα αυτό, της προωθημένης ατζέντας του σε σύγκριση με οποιαδήποτε μίζερη και εν πολλοίς ξενοκινούμενη αμφισβήτηση, το ΚΕΑΔ δύναται, να αποτελέσει και πάλι τον άξωνα περί του οποίου να ανασυνταχθούν δυνάμεις που θέλουν να συνεχίσουν παρά τις αντιξοότητες τον αγώνα για την διαιώνιση του Β/Η Ελληνισμού
