Της Μυρένας Σερβιτζόγλου

Ο καθηγητήςς Άγγελος Συρίγος κατεβαίνει υποψήφιος στις επόμενες βουλευτικές εκλογές στην Α΄ Αθηνών με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας

Το 1998 ο ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου ήταν αντιμέτωπος με τον ξεριζωμό. Εκτός από τους κλυδωνισμούς του νεόκοπου μεταπολιτευτικού κράτους της Αλβανίας, οι Έλληνες της περιοχής είχαν να αντιμετωπίσουν τον συστηματικό πόλεμο συμμοριών προκειμένου να λιγοψυχήσουν και να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες.

Εκείνη την εποχή η ανέγερση του ορθόδοξου ναού των Αγίων Θεοδώρων στο λιμάνι των Αγίων Σαράντα βρισκόταν στα θεμέλια. Στο άκουσμα ότι κλιμάκιο οπλοφόρων καταφθάνουν για να ισοπεδώσουν το κτίσμα με εκρηκτικά, οι Έλληνες έσπευσαν να σχηματίσουν ένα πρόχειρο πρόχωμα στοιβάζοντας τα τσουβάλια με τσιμέντο. Ένας εικοσιδιάχρονος Αλβανός χριστιανός λέγοντας «Παιδιά δεν γίνεται έτσι δουλειά» όρμησε με ένα οπλοπολυβόλο μπροστά από την εκκλησία και άρχισε όρθιος να πυροβολεί στα αυτοκίνητα που πλησίαζαν. Πράγματι, τραυμάτισε σοβαρά τα μέλη της συμμορίας που επέβαιναν στα δύο πρώτα οχήματα κάνοντας τους υπολοίπους να τραπούν σε φυγή. Ο ναός σώθηκε.

Δύο μόνο χρόνια αργότερα, στην άλλη πλευρά του ορεινού συμπλέγματος που χωρίζει τον Βούρκο από τον κάμπο της Δεροπόλεως, ένας νέος άνδρας, επιστήμονας, αφού γύμνωσε δύο καλώδια, έριξε πάνω του μπόλικο νερό (για να σιγουρέψει το αποτέλεσμα) και βούτηξε πάνω στα αστραφτερά σύρματα αφήνοντας πίσω μία κόρη λίγων μηνών. Ο Δερβιτσιώτης ιατρός, είχε εγκαταλείψει την Ελλάδα μετά τις σπουδές του και είχε επιστρέψει στην ιδιαίτερη του πατρίδα για να ρίξει «μία πέτρα απανωτή». Έπεισε τους συγχωριανούς του για την αγορά ενός αλευρόμυλου, και ζήτησε χρηματοδότηση από το ελληνικό υπουργείο Οικονομίας που άκουσε το πρόγραμμα θετικά. Αφού ξόδεψε όλες τις οικονομίες σκληρής δουλειάς ετών στην Ελλάδα του ίδιου και των συγχωριανών του για την αγορά του εξοπλισμού, έκανε αίτηση επιδότησης στο υπουργείο, την οποία δεν έλαβε ποτέ καθώς ορισμένα ελάχιστα εξαρτήματα για λόγους οικονομίας είχαν αγορασθεί μεταχειρισμένα, γεγονός που παραβίαζε του όρους χρηματοδότησης. Τι κι αν προσπάθησαν υψηλόβαθμοι Ελλαδίτες πιότερο ευαισθητοποιημένοι, η ελληνική γραφειοκρατία απεδείχθη ανίκητη. Οι συγχωριανοί του γιατρού δεν του κράτησαν ποτέ κακία, είχαν άλλωστε δει το βιος τους να χάνεται ξανά και ξανά, η γυναίκα του όμως έκανε πολλά χρόνια να επιτρέψει στους συγγενείς του άνδρα της να δουν τη μικρή που εν τω μεταξύ μεγάλωνε.

Αν από μία παράφορη εύνοια της τύχης βρεθεί κανείς στην παρέα και την ομήγυρη του καθηγητή Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου, Άγγελου Συρίγου, θα ακούσει ιστορίες πολλές. Όχι από εκείνες που ατελώνιστα λέγονται από στόμα σε στόμα, αλλά από τις άλλες. Που θα ζήλευαν ο Παπαδιαμάντης και ο Θερβάντες. Αν ο Γιώργος Χειμωνάς δεν αναγνώριζε στον άνθρωπο παρά μονάχα ένα χρέος, εκείνο του να έχει κανείς στη ζωή του έστω μία ιστορία να διηγηθεί, στην στρογγυλή τράπεζα του Συρίγου κάθεται μόνο όποιος έχει το σθένος να παρουσιαστεί από μόνος του και να καταθέσει την ιστορία τη δική του, αφού προηγουμένως την έχει πληρώσει με το τομάρι του.

Ερωτηθείς γιατί η τόση αγάπη για τη Βόρειο Ήπειρο, την Κύπρο ή τη Θράκη, ο καθηγητής αφού χαμηλώσει το βλέμμα, θα απαντήσει: «Πάντα είχα μία ιδιαίτερη ευαισθησία για τους Έλληνες που διαβιούν στις ακρώρειες του Ελληνισμού. Πείτε το βίτσιο».

Ο Άγγελος Συρίγος κατεβαίνει υποψήφιος στις επόμενες βουλευτικές εκλογές στην Α΄ Αθηνών με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Κι αν πολλοί προεξοφλούν την εκλογή του, πολλοί περισσότεροι αγωνιούν μετά τον Αρμαγεδδώνα στην εξωτερική πολιτική της χώρας, ποιο θα είναι το Υπουργείο που θα του ανατεθεί.

Πολλοί επαναστάτες έλεγε ο Τόμας Μαν, κάνουν επανάσταση γιατί βλέπουν τον εαυτό τους ως μία ωραία εικόνα: εκείνοι και τα οδοφράγματα. Ο Συρίγος αγαπάει την πατρίδα του με το αίσθημα του Κλωντ Μονέ, ο οποίος προδομένος τα τελευταία χρόνια της ζωής του ζωγράφιζε με τις ώρες και τις εποχές τα νούφαρα στο Ζιβερνύ. Ας θεωρηθεί βέβαιο ότι ο ιμπρεσιονιστής ζωγράφος ουδέποτε έκοψε ένα από τα άνθη του νερού, για να ομορφύνει την κάμαρά του. Ο Μονέ το μόνο που επιθυμούσε για τα νερολούλουδα που τόσο αγαπούσε, ήταν να τα δει μέσα στην αχλύ της δόξας.

http://newpost.gr/