Η αγάπη έξω βάλλει τον φόβο

Δημοσιεύθηκε: 23/03/2020 10:41 Τελευταία Ενημέρωση: 24/03/2020 10:20 Από: Tachydromos

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος στην επιδημία χολέρας στο Βεράτι, το θέρος του 1994

Τέλη καλοκαιριού και αρχές Σεπτέμβρη 1994, πριν 25 περίπου χρόνια, στο Βεράτι και τις γύρω περιοχές του έπεσε φρικτή επιδημία χολέρας. Είχε χρόνια να εμφανιστεί και μπορεί να συνδέθηκε με την κακή κατάσταση των δικτύων ύδρευσης και ειδικά αποχέτευσης, αλλά γεγονός είναι ότι προκάλεσε πανικό για τη συγκεκριμένη περιοχή και συνολικά την Αλβανία. Ας ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι η χώρα μόλις είχε εξέλθει απ’ τον κομουνιστικό καθεστώς και οι κρατικές υποδομές κι υπηρεσίες βρίσκονταν στην πιο άθλια κατάσταση ενώ η οικονομία δεν μπορούσε να στηρίξει ούτε καν την επισιτισμό του λαού.

Σε ότι αφορά στα ελληνοαλβανικά ήταν η χρονιά της χειρότερης κρίσης. Τον Απρίλιο είχαν συληφθεί στελέχη της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και συνεχίζονταν στα Τίρανα οι δικαστικές διαδικασίες εις βάρος τους. Επί το πλείστον είχε επιβληθεί στους Έλληνες πολίτες η βίζα και ως εκ τούτου ουδείς μπορούσε να επισκεφθεί ελεύθερα την Αλβανία.

Στα εκκλησιαστικά, ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος είχε μόλις δύο χρόνια που είχε ενθονιστεί επικεφαλής της πλέον ρημαγμένης απ’ τον αθεϊστικό διωγμό Εκκλησίας. Εκείνη την περίοδο το καθεστώς είχε διατυπώσει σχέδιο –Συντάγματος δια του οποίου άμεσος στόχος ήταν η απομάκρυνση του Αρχιεπισκόπου απ’ την Αλβανία καθώς ρύθμιση του σχεδίου Συντάγματος προέβλεπε οι επικεφαλής των θρησκευτικών κοινοτήτων να είναι αλβανοί εξ αίματος και υπήκοοι διαμένοντες μάλιστα στη χώρα την τελευταία δεκαετία. Ο τύπος που κυκλοφορούσε και υπό κρατική χειραγώγηση προπαγανδιστική ενημέρωση τον είχε μόνιμο και καθημερινό στόχο ως επικίνδυνο για την χώρα, τη συνοχή και ειδικά την εδαφική της ακεραιότητα την οποία κατά φαντασία επιβουλεύονταν ελληνικά κέντρα.

Αυτό το γενικό πλαίσιο.

Στο μέτωπο της χολέρας: οι ασθενείς που είχαν προσβληθεί κατά δεκάδες εγκαταλειμμένοι στους θαλάμους του θανάτου, γιατροί και νοσοκομειακό προσωπικό «αφοπλισμένοι» από φάρμακα, σχετική γνώση και άλλα υλικά και οι δημοτικές αρχές ούτε καν χλώριο για την απολύμανση δεξαμενών και δικτύου. Το κράτος όχι απλά ανίκανο να παρέμβει αλλά προσπαθούσε να ελέγξει απλά την κυκλοφορία των ειδήσεων για τους ασθενείς, τους νεκρούς και την κατάσταση στην περιοχή.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, παρά τη δύσκολη θέση που βρισκόταν, παρόλο που χωρίς μέσα η Εκκλησία για οτιδήποτε, χρησιμοποίησε το πιο γνωστό του «μέσο» όλα αυτά τα χρόνια. Τότε ίσως για πρώτη φορά.

Κινητοποίησε στην Ελλάδα γιατρούς και φορείς που γνώριζε. Εξασφάλισε πρώτα – πρώτα τη συνδρομή σε επιστημονικό επίπεδο, καθώς καθηγητές κατέληξαν στα φάρμακα και άλλα μέσα που χρειάζονταν. Μετά συγκεντρώθηκαν από φίλους και προσφορές αυτά τα πρώτα απαραίτητα φάρμακα, υλικά, ειδικά οροί, τρόφιμα για την ενίσχυση ανθρώπων που η ασθένεια τους είχε αδυνατίσει ως το κόκκαλο, και επίσης από δημοτικές υπηρεσίες μεγάλη ποσότητα χλωρίου για τις απολυμάνσεις.

Στην ουσία ήταν το απαραίτητο οξυγόνο για την επανεκκίνηση του νοσοκομείου Βερατίου πράγμα που ισοδυναμούσε με την ουσιαστική έναρξη του πολέμου με το θάνατο, διότι έως εκείνη τη στιγμή η κατάσταση ήταν απλά αναμονή για τον ποιος είχε τη σειρά να αναχωρήσει.

Ήταν επίσης άλλο κομμάτι και το πώς όλα αυτά τα πράγματα θα περνούσαν τα σύνορα και θα εισάγονταν στην Αλβανία. Ότι έφερνε ο Αναστάσιος ήταν για την αντίληψη εκείνον των στιγμών με δόλιο σκοπό!!! Ξεπεράστηκαν κι αυτές οι δυσκολίες και ένα πρωί τα πράγματα έφτασαν στο Βεράτιο.

Η εικόνα ήταν εξωφρενική: κλούβες της αστυνομίας είχαν στην είσοδο της πόλης παραταχθεί λες και έρχονταν ο εχθρός, και στις σκάλες του Νοσοκομείου γιατροί και νοσοκόμοι, μ επικεφαλής το Διευθυντή του, χριστιανό και κορυφαίο για τα δεδομένα επιστήμονα, να περιμένουν τη σωτήρια βοήθεια που έφερνε ο Αρχιεπίσκοπος. Εκείνος με λίγους συνεργάτες, τον σημερινό Μητροπολίτη Αργυροκάστρου που είχε μπει στη χώρα έχοντας αιγυπτιακά χαρτιά, ως Σιναϊτης μοναχός και είχε φροντίσει με τον μακαρίτη π. Σπυρίδωνα την διεκπεραίωση της αποστολής. Χριστιανοί της πόλης και λίγοι ιερείς που είχε ο Αρχιεπίσκοπος προλάβει να χειροτονήσει, φοβισμένοι μετά τη Θεία Λειτουργία, σε αμηχανία πλήρη.

Εκείνος συνόδευσε τα πράγματα, τα παρέδωσε με το γνωστό του τακτ και την απαραίτητη αξιοπρέπεια. Μίλησε με το γιατρικό προσωπικό για την κατάσταση και κάποια στιγμή «ξέφυγε του ελέγχου» από αγάπη και σεβασμό όντως, του Διευθυντή. Κατευθύνθηκε στους θαλάμους, ενός μικρού παρακείμενου καταλύματος, εκεί που ήταν όσους είχαν θεωρήσει αθεράπευτους και τους είχαν «καταδικάσει» στον αργό και γεμάτο απόγνωση θάνατο. Συνεργάτες επίσης προσπάθησαν να τον αποτρέψουν με παγωμένες κινήσεις…

Ο Αρχιεπίσκοπος είπε: «Μα εγώ για αυτούς ήρθα. Αυτοί έχουν ανάγκη από ενίσχυση και λόγο παριγοριάς…» Ούτε καν οι δικοί τους επιτρέπονταν να έρθουν σε επαφή ενώ οι νοσοκόμες απέφευγαν τη σειρά τους να μπουν και να δώσουν τα φάρμακα ή άλλες υπηρεσίες. Εκείνος όχι απλά μπήκε στους θαλάμους, τους αγκάλιαζε με πολύ θέρμη και προσεύχονταν με τον μοναδικό του τρόπο, κοιτάζοντας τους στα μάτια. Υπήρξαν στα κιτρινισμένα πρόσωπα τους και σπασμένα χαμόγελα… τα οποία συνεργάτες που τα έβλεπαν απ’ τα παράθυρα τα θυμούνται έντονα.

Ο Αρχιεπίσκοπος βγήκε από μέσα μετά από ώρα, γαλήνιος και καθησυχαστικός έναντι της μικρής ομάδας των συνοδών που του παρέτειναν τα απολυμαντικά και άλλα σχετικά. Η αγάπη είχε νικήσει το φόβο! Τα φάρμακα που μεταφέρθηκαν σε επαρκή ποσότητες και τα άλλα χρήσιμα υλικά όντως υπήρξαν πολύ χρήσιμα και όντως βοήθησαν ουσιαστικά ώστε να υποχωρήσει η επιδημία και να τεθεί υπό έλεγχο η κατάσταση σε όσους είχαν προσβληθεί απ’ το μικρόβιο.

Ο στίχος του Ιωάννη του Θεολόγου: «…φόβος ουκ έστιν εν τη αγάπη, αλλά η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον, ότι ο φόβος κόλασιν έχει, ο δε φοβούμενος ου τετελείωτε εν τη αγάπη…» (Α Ιω. δ, 18), είχε βρει την ενσάρκωση του!

Είναι ένας απ’ τους αγαπημένους Ευαγγελικούς στίχους του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, μότο στην πορεία του στην Αλβανία.

Αυτά ως μια καλή ανάμνηση μέρες που ζούμε και ο πανικός έχει γίνει κύριο γνώρισμα της καθημερινότητας μας.

Κοινοποίηση

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ

Live Stream

Coming Soon