Η κατάσταση που επικρατεί στα σύνορα σχετικά με την δυσκολία μετακίνησης από και προς την Ελλάδα και προκύπτει απ’ το πολύ υψηλό κόστος για το τεστ PCR που πρέπει να είναι εφοδιασμένοι οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες, επιφέρει ακριβώς τις συνέπειες για τις οποίες εγκαίρως είχαμε προειδοποιήσει.

Αποδεικνύεται άλλη μια φορά ότι γραφειοκρατικές αποφάσεις και η αναλγησία στην παρακολούθηση των όσων απ’ αυτές δημιουργούνται στην πράξη, δεν είναι το καλύτερο εργαλείο για την αντιμετώπιση ζητημάτων εθνικής σημασίας.

Απαιτείται ευαισθησία και ειδικά για την ΕΕΜ θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη το γεγονός ότι ζει μέσα σε ένα δύσκολο περιβάλλον και οι οικονομικές της δυνατότητες κατά το ηπιότερο είναι αντίξοες.

Εν τούτοις όμως επικράτησαν λογικές ανελαστικής διαχείρισης και αργοπορούν οποιεσδήποτε διορθωτικές πράξεις. Με συνέπεια τούτο ώστε απ’ τα χωριά, όχι μόνο τα ορεινά και απομονωμένα αλλά και τα πιο βατά και δίπλα στους δρόμους ή τα αστικά κέντρα να φεύγουν πλέον και οι ηλικιωμένοι. Τα παιδιά τους αδυνατώντας πως αλλιώς να τους συμπαρασταθούν, ειδικά μέσα στο χειμώνα και με απρόβλεπτο το καθεστώς των συνόρων τους παίρνουν κοντά τους.

Και τούτο για πολλούς μήνες ή και για πάντα καθώς είναι αδύνατο για συχνά ταξίδια που επιβάλουν λόγοι υγεία να καταβάλετε το ποσό της εξέτασης για το PCR.

Έτσι το σημείωμα του Σταύρου Τζίμα στην Καθημερινή όπου αναφέρονταν ακριβώς στην αγωνία του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου για να εξαιρεθούν απ’ την υποχρέωση αυτή οι συνταξιούχοι, χρόνια ασθενείς και φοιτητές, και το τεστ να τους γίνεται στα σύνορα από κλιμάκια του Ελληνικού συστήματος δημόσιας υγείας, και που έκλεινε με το συμπέρασμα ότι μόνοι μας (ελληνική πολιτεία εν προκειμένω) αδειάζουμε τα χωριά μας, δεν ήταν υπερβολική κινδυνολογία.

Είναι δυστυχώς η καθημερινότητα.

Για να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει ενδεικτική είναι η περίπτωση του κ. Δημήτρη απ’ τη Σωπική του Πωγωνίου. Είναι πλέον των 80 ετών. Ζει μόνος δεν δημιούργησε οικογένεια. Το χωριό του δεδομένης της κατάστασης του δρόμου θέλει τουλάχιστον 2 ώρες μέχρι το Αργυρόκαστρο ή την Κακκαβιά και πάντα αποκλειστικό ναύλο ψηλού αυτοκινήτου με το ανάλογο κόστος. Μοναδικό του βοήθημα κάτι που μια ξαδέλφη του στέλνει απ’ τις ΗΠΑ μία ή δύο φορές το χρόνο. Θέλει πριν χειμωνιάσει βαριά οπότε και το χωριό αποκλείεται κυριολεκτικά να πάει στο γιατρό του στα Ιωάννινα για χρονίζοντα προβλήματα που τον απασχολούν. Στους Δρυμάδες η διάβαση δεν λειτουργεί και τα πόδια του δεν τραβούν πια για να επιχειρήσει έστω υπό την αγαπητική ανοχή των φαντάρων να περπατήσει μέχρι την Πωγωνιανή. Να κατέβει στο Αργυρόκαστρο να κάνει το τεστ, να γυρίσει στο χωριό, να ξανάρθει και να ταξιδέψει για Γιάννενα δεν τον φτάνει το βοήθημα της ξαδέλφης… Επί το πλείστον με το δίκιο του φοβάται καθώς θα έρθει να υποβληθεί στο τεστ και μείνει σε ξενοδοχείο μήπως εκεί μολυνθεί με τον κορονοϊό και δεν επιστρέψει ποτέ πια στη Σωπική του;

Αυτά επιφέρουν αψυχολόγητες αποφάσεις ειδικά όταν δεν συνοδεύονται από ευαίσθητες διορθωτικές παρεμβάσεις.