Σε μια προσέγγιση του φαινομένου του καλού και του κακού από φιλοσοφικής ή έστω θεολογικής άποψης διαπιστώνεται ότι: το κακό είναι θρασύδειλο, αιχμηρό, θορυβώδες, επιθετικό και βιαστικό. Το δε καλό: υπομονετικό, ήρεμο, σώφρον, ανθεκτικό.

Πλην όμως είμαστε στο πεδίο της πολιτικής και των κοινωνικών ζυμώσεων. Και μάλιστα στο ευαίσθητο περιβάλλον της Αλβανίας. Η Τουρκική προπαγάνδα και η προσέγγιση των πραγμάτων από τη δική τους σκοπιά και για τους δικούς τους σκοπούς, έχει βρει το ιδανικό χώρο ενδημίας.

Σύλλογοι όλων των αποχρώσεων: πολιτικών και σουνιτικού Ισλάμ, ιστοσελίδες που μοιάζουν με την Ρώσικη κούκλα των μπάμπουσκα, στην τουρκική ή την αλβανική ή ακόμη και την αγγλική εκδοχή για να έχουν ακόμη περισσότερη διείσδυση στις κοινωνικές ομάδες των νέων ή κάπως επηρεασμένων απ’ τον ευρωπαϊσμό.

Κοινός παρονομαστής όλων αυτών η συντονισμένη προσπάθεια για την καλλιέργεια και συντήρηση στη συνέχεια ενός φοβικού συνδρόμου προς την Ελλάδα, την ΕΕ και ενίοτε ανθελληνισμού. Είναι σωστό το συμπέρασμα ότι στην Αλβανία δεν υφίστανται ενδογενείς παράγοντες για τόσο ανθελληνισμό που διαχέουν τα ΜΜΕ και ούτε ουσιαστικός λόγος τέτοιων εμμονών.

Η όλη αυτή διαχρονική «επένδυση» που με τις δικές εκφάνσεις και ιδιομορφίες εξελίσσεται σε Τίρανα, Πρίστινα και Τέτοβο και που έχει δυστυχώς την εύνοια των πολιτικών και ενίοτε κρατικών δομών, στοχεύει να αποφέρει καρπό και αξιοποιηθεί σε δεδομένη στιγμή.

Απέναντι σ’ αυτή ο μαζικός φιλελληνισμός που υφίσταται σε ευρύ φάσμα της αλβανικής κοινωνίας, κυρίως στις τάξεις των διανοουμένων, μένει σιωπηλός μην έχοντας ευκαιρίες να εκδηλωθεί και κυρίως επειδή είναι ασύντακτος.

Η πρόσφατη επίσκεψη του Υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας στα Τίρανα παράλληλα με τον βασικό σκοπό των πολιτικών κρατικών στόχων λειτούργησε παράλληλα στο να αποδειχθεί η σαθρότητα των επιχειρημάτων της ανθελληνικής προπαγανδιστικής και όχι μόνο πλατφόρμας.

Είναι ώρα τώρα και η Ελλάδα έχει αντικειμενικό όφελος να καταστήσει συνιστώσα με φωνή και ρόλο στο δημόσιο λόγο και βίο αυτή την ογκώδη χωρίς υπερβολές τάξη της κοινωνίας του αλβανικού λαού. Μοιάζει με την εικόνα των ομόκεντρων κύκλων η κατάσταση που στο κέντρο και τον πυρήνα μπορεί να έχει την ΕΕΜ αλλά στους αμέσως επόμενους κύκλους είναι οι Ορθόδοξοι πληθυσμοί, οι άνθρωποι που σπούδασαν ή εργάστηκαν στην Ελλάδα, οι ομάδες των ανθρώπων που δύναται να καταλάβουν το ρόλο του Ελληνικού πολιτισμού στο εγγύς τους περιβάλλον και στην οικουμένη.

Είναι καλό και χρήσιμο ο φιλελληνισμός να διαχειρίζεται στα μεγάλα κέντρα του κόσμου και στη Δύση. Πολύ όμως πιο πραγματιστική είναι η διαδικασία αυτή να προσεγγίσει τη γειτονιά της Ελλάδας.

Και οι πρωτοβουλίες που χρειάζονται όσο και να φαίνεται δύσκολο τουλάχιστον δεν ζητούν μεγάλη οικονομική δαπάνη. Περισσότερο θέλει μεράκι, φαντασία και αφοσίωση. Εφόσον βέβαια ως προϋπόθεση υιοθετηθεί ως τομέας δράσης.

Μια διαδικασία που θα έχει προφανώς θετικό πρόσημο και δεν θα στρέφεται κατά κανενός και κυρίως δεν αντιτίθεται στο πραγματικό συμφέρον των Αλβανών.

Περισσότερη παιδεία, περισσότερη εκμάθηση της γλώσσας, ημερίδες για το ελληνικό υπόβαθρο του πολιτιστικού αποθέματος της Αλβανίας, μελέτη και προβολή σε ορθές επιστημονικά βάσεις του αρχαιολογικού πλούτου και πολιτιστικής κληρονομιάς, και διάχυση στην κοινωνία των ελληνικών απόψεων στην αλβανική γλώσσα. Με τις σημερινές δυνατότητες της τεχνολογίας της επικοινωνίας όλα αυτά θέλουν μόνο οργάνωση. Και συν αυτώ και η ουσιαστική ανάμειξη της τάξης των ελλήνων εμπειρογνωμόνων και πανεπιστημιακών στην διαδικασία προετοιμασίας της Αλβανικής κοινωνίας και των πολιτών για την ευρωπαϊκή οικογένεια. Όλα αυτά δεν μπορούν όσο και να θέλει να παρεμποδιστούν από επιλογές της πολιτικής τάξης και κρατικής εξουσίας.

Είναι ώρα για σύνταξη του φιλελληνισμού που «κοιμάται» ή έχει ανάγκη μιας προσεκτικής μόχλευσης για να εκδηλωθεί.