Στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας ο Πρωθυπουργός και Πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος Αλβανίας βρέθηκε για συναντήσεις μάλλον προεκλογικού περιεχομένου σε περιοχές των Αγίων Σαράντα και Αργυροκάστρου.

Κατά μια συνήθεια απ’ τον προκάτοχο του Ενβέρ Χότζα έγιναν και πάλι αναφορές στην Εθνική Ελληνική Μειονότητα – και τις ελληνοαλβανικές σχέσεις.

Στο δεύτερο ζήτημα εδώ και μερικούς μήνες ο κ. Ράμα – υπεύθυνος για την μετατροπή του τοπίου των σχέσεων Αλβανίας – Ελλάδας σε βαλτότοπο- προσπαθεί να προβάλει τη στάση του σε ότι αφορά την επέκταση των Ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια. Στην ουσία προσπαθεί να πουλήσει ως υπηρεσία στις σχέσεις των δύο χωρών – και δυστυχώς ως τέτοια την αποδέχεται η μεγαλύτερη μερίδα της ενημέρωσης στην Ελλάδα- την άσκηση ενός αναφαίρετου δικαιώματος που κατοχυρώνεται στο Διεθνές Δίκαιο και ειδικά τη Σύμβαση του Μοντέγκομπέη.

Ο Ράμα ως πρωθυπουργός μια χώρας που έχει υπογράψει και παραμένει στην Σύμβαση του UNCLOS δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να αμφισβητεί τα όσα εξ αυτής απορρέουν όπως πράττει η Τουρκία. Το ότι δηλαδή δηλώνει ότι η Ελλάδα έχει δικαίωμα να επεκτείνει τα ύδατα στα 12 ν.μ. όπως έχει πράξει και η ίδια η Αλβανία, είναι μια αυτονόητη λογική άσκηση.

Από κει και πέρα βέβαια τίποτε άλλο δεν μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι έχει αλλάξει σε ότι αφορά στην αντιμετώπιση της ανάγκης για αναβάθμιση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών.

Ωστόσο στο άλλο ζήτημα, αυτό της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, τη θέση των μελών και κοινοτήτων της – ο κύριος Πρωθυπουργός της Αλβανίας έκανε μια δήλωση η οποία άνετα έχει δύο αναγνώσεις: «…καμιά κυβέρνηση δεν έκανε για την ελληνική μειονότητα όσο η δική μου διακυβέρνηση αυτά τα 8 χρόνια…».

Ο ίδιος αν και ενδόμυχα άλλα υπονοεί κυρίως όμως η προπαγάνδα του και δορυφόροι στους κόλπους και της ΕΕΜ προφανώς το λαμβάνουν με το θετικό πρόσημο: ότι έκανε περισσότερα από ότι όφειλε για την προώθηση των δικαιωμάτων της ΕΕΜ και τη βελτίωση της κατάστασης της. Κάπως έτσι και ο Ενβέρ Χότζα καυχιόνταν ότι η μειονότητα ήταν ευτυχισμένη στο σοσιαλιστικό παράδεισο που της είχε εξασφαλίσει και δεν είχε ανάγκη την προστασία του ελληνικού σωβινισμού και των διεθνών φορέων…

Ωστόσο όμως και χάριν της πραγματικότητας η δήλωση του Έντι Ράμα μπορεί να διαβαστεί και ως εκδήλωση ειλικρίνειας: καμιά κυβέρνηση δεν έκανε χειρότερα εις βάρος της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας.

Δεν χρειάζεται σχολαστική ανάλυση για να επιφέρει την τάξη στη συζήτηση, ούτε καν αναφορά στο εντελώς πρόσφατο Ψήφισμα της Επιτροπής Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης για τις Εθνικές Μειονότητες και τις πολιτικές έναντι τους στην Αλβανία.

Το επιχείρημα είναι απλό και πολιτικό: τι ήταν ο λόγος της διακοπής της συνεργασίας στη συμμαχία με το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ένωσης για Ανθρώπινα Δικαιώματα – ΚΕΑΔ, που ως πολιτικός βραχίονας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, εκφράζει αυτόνομα πολιτικά την ΕΕΜ;

Το ΚΕΑΔ κατήγγειλε τη συνεργασία με τον κ. Έντι Ράμα πολύ νωρίς και εκ τότε συνεχίζει να φέρνει στο φως της δημοσιότητας όλες τις ύπουλες πρακτικές δίωξης που η Κυβέρνηση του εφαρμόζει για την οριστική διάλυση της κοινότητας των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών.

Η διοικητική διαίρεση με άμεσο αντίκτυπο στην χειραγώγηση της ελληνικής κοινότητας στη Χιμάρα κ.α., η προώθηση νομοθεσίας που στερεί τους νόμιμους και ιστορικούς ιδιοκτήτες ακίνητης περιουσίας στο χώρο όπου ιστορικά και σε σημαντικούς αριθμούς ζει η ΕΕΜ, η ψήφιση Νόμου περί μειονοτήτων απλά για τα μάτια του κόσμου χωρίς καμιά προηγούμενη ουσιαστική διαβούλευση με τα μέλη της ΕΕΜ, η καταπάτηση εκκλησιαστικών και μοναστηριακών επιφανειών, η κατεδάφιση χωρίς καμιά προηγούμενη συνεννόηση ορθοδόξων ναών και η άρνηση στην πράξη απόδοσης χώρων λατρείας είναι ορισμένα κορυφαία γεγονότα που οδήγησαν στην πολιτική ρήξη.

Μαζί με ακραία ρητορική βία που ο ίδιος άσκησε κατά πολιτικών εκπροσώπων της ΕΕΜ που δεν «πειθάρχησαν» ασκήθηκε και μεθοδευμένη τακτική για τη διάλυση της ΟΜΟΝΟΙΑ και ειδικά του ΚΕΑΔ ώστε να συρρικνωθεί η απήχηση των θέσεων τους. Μάλιστα για πρώτη φορά μετά την πτώση του κομουνισμού τα κυβερνητικά σχήματα του κ. Ράμα δεν περιέλαβαν εκπρόσωπο της ΕΕΜ.

Ο Νόμος Περί Προστασίας των Μειονοτήτων θεμέλιο του οποίου θα έπρεπε να είναι η ελευθέρας συνείδησης δήλωση των πολιτών για να μετέχουν στην μειονότητα, παραμένει χωρίς καμιά εφαρμοστική κυβερνητική πράξη αποκαλύπτοντας ότι μάλλον ως πρόσχημα προς τους διεθνείς οργανισμούς το θέσπισε παρά ως έκφραση βούλησης για βελτίωση των πραγμάτων.

Χρειάζεται επί το πλείστον χώρος πολύς ώστε να αναλυθεί η έλλειψη κρατικών χορηγήσεων για τη συγκράτηση των πληθυσμών της υπαίθρου, υποχρέωση της πολιτείας προς την ΕΕΜ, επενδύσεις στον τομέα υποδομών και ειδικά δρόμων για την προσέγγιση των χωριών καταγωγής απ’ τα μέλη της κ.α.

Απέναντι στην ανάγκη για προώθηση σύγχρονων πολιτικών σε συνεχή ειλικρινή διάλογο απ’ την κυβέρνηση Ράμα επελέγη ο δρόμος της σύγκρουσης και της ρήξης, της βίαιης αποστόμωσης με κορυφαία την εν ψυχρώ εκτέλεση μέλους της ΕΕΜ μέσα στο χωριό του.

Για τους λόγους αυτούς και πολλούς άλλους που έχει εξ άλλου τεκμηριωμένα προβάλει η ΟΜΟΝΟΙΑ, η προβιά που εσχάτως φοράει ο κ. Ράμα δεν μπορεί να τον καλύψει…