Παρά τις δυσκολίες που προκαλεί η Πανδημία του κοροναϊού, για δεύτερη χρονιά μάλιστα, με λαχτάρα και πάλι περιμένουμε να σημάνουν οι καμπάνες την Ανάσταση του Κυρίου και Θεού μας, Ιησού Χριστού!
Ίσως μάλιστα λόγω της δυσκολίας αυτής, της απομόνωσης και της αδυναμίας να ταξιδέψει κανείς και να βρεθεί με αγαπημένα πρόσωπα και σε μέρη νοσταλγικά, η χαρά αυτή των σήμαντρων της Εκκλησίας μας να είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Και μας γυρίζουν μνήμες όμορφες. Για την καμπάνα στο χωριό που μεγαλώσαμε, στο νησί, στην ενορία ή στο παρεκκλήσι που ιδιαίτερα ευλαβείται κανείς…
Και γυρίζουν μνήμες χαρούμενες όταν με την καμπάνα υπάρχει και μια πιο προσωπική ιστορία. Κάποιος πρόγονος που την δώρισε, κάποιος άλλος που την έφτιαξε σε περιζήτητα εργαστήρια της εποχής κ.α. Ακόμη μύθοι για το πώς διασώθηκε η καμπάνα.
Βλέπεις είναι ένα στοιχείο της Εκκλησίας που σκορπάει κάτι απ’ τη χαρά αυτού που μέσα στο ναό συντελείται, στον περιβάλλοντα χώρο. Όχι το φυσικό χώρο, τον κοινωνικό. Είναι ένα εργαλείο με το οποίο η Εκκλησία μυστηριακά επηρεάζει.
Πόσο μάλλον σε χώρες και κοινωνίες όπως η Αλβανία που απ’ τη μια έζησε τον αθεϊστικό διωγμό και την θρησκευτική αδιαφορία και απ’ την άλλη έχει αυτή την πόλυθρησκευτικκή σύνθεση με κυρίαρχο στοιχείο το Ισλάμ.
Είναι τόσο ιδιαίτερο αυτό που μηνύουν οι καμπάνες της Ανάστασης σ’ αυτή τη χώρα, στα Τίρανα αλλά και στις άλλες πόλεις – μητροπόλεις.
Και έτσι οι αναστάσιμες καμπάνες και φέτος είναι ευκαιρία να στρέψουν τη σκέψη μας σε μια χώρα και σε ένα πρόσωπο.
Στην Αλβανία όπου καθόλου αυτονόητο δεν είναι να σκορπάει τόσο ηχηρά το μήνυμα ότι Ανέστη ο Κύριος!
Μόλις πριν από 30 χρόνια αυτό ήταν αδιανόητο. Κι επειδή οι καμπάνες είχαν αυτό το ιδιαίτερο ρόλο στη συνείδηση της κοινωνίας της υπαίθρου, της Ορθόδοξης κοινότητας το καθεστώς και για σχεδόν 50 χρόνια δεν επέβαλε μόνο να σιωπήσουν. Συγκεντρώθηκαν όλες και τις εξαφάνισαν στα μετάλλια. Όχι μόνο διότι χρειάζονταν το υλικό όσο το συμβολισμό: τελειώσαμε με το σήμαντρο της Ανάστασης και της Κυριακής…
Κι ένα πρόσωπο επίσης ας σκεφτούμε και θα αναλογιστούμε τι αναστάσιμο θαύμα έγινε στον σκληρό αυτό τόπο σε τρεις μόλις δεκαετίες.
Τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο. Εάν λοιπόν στις μνήμες της μικρής μας κοινότητας, στο χωριό ή την ενορία μας θυμόμαστε με αισθήματα ευγνωμοσύνης έναν άνθρωπο που έκανε δώρο την καμπάνα, πως θα φαίνονταν ένας άνθρωπος που έκανε δώρο μερικές δεκάδες, εκατοντάδες το ορθότερο καμπάνες;
Από άκρη σε άκρη: απ’ την είσοδο στην Κακαβιά και μέχρι τη μακρινή στο βορά Σκόδρα, απόψε- για το πιο ακριβές αύριο το πρωί λόγω μέτρων για την Πανδημία- θα σημάνουν τόσες καμπάνες για να αναγγείλουν το Πάσχα, το Ορθόδοξο Πάσχα. Τις έχει φέρει όλες ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος.
Για να αυξήσει τη χαρά της Ανάστασης! Για να στηρίξει την ελπίδα των πιστών και να στεριώσει την επιμονή τους!
