Πριν από λίγα χρόνια παρουσιάζοντας βιβλίο του τότε Αντιπροέδρου της Βουλής των Ελλήνων κ. Γεωργίου Σούρλα, σχετικό με τους Έλληνες Πεσόντες στο Μέτωπο κατά του Ιταλικού φασισμού, ο πρώην Υπουργός κ. Αλέξανδρος Παπαδόπουλος είχε επισημάνει μια ιδέα που έχει ουσιαστικό βάθος και αξίζει την αναφορά.

Σπουδαίος παράγοντας στήριξης του γηγενούς Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού και επίσης της ουσιαστικής πολιτικής προσέγγισης μεταξύ των δύο χωρών και λαών, ο κ. Παπαδόπουλος είχε ολοκληρώσει μιλώντας στο Πολεμικό Μουσείο ότι το πιο σπουδαίο που πρέπει – όχι μπορεί – να γίνει στη Μνήμη και για την τιμή των Πεσόντων εκείνων. Δεν είναι παρά η κοινή συμβολή σύσσωμου του Ελληνισμού ώστε εγγυηθεί τη διασφάλιση της παρουσίας της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας.

Όντως εμείς, τα μέλη και οι κοινότητες του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, τιμόμαστε κατά πρώτο απ’ την τόσο πληθωρική παρουσία πεσόντων του Έθνους μας για τα ίδια εκείνα ιδανικά που διαχρονικά στο διάβα της ιστορίας μεταλαμπαδεύει. Ταυτόχρονα όμως έχοντας την ίδια εκείνη παρακαταθήκη απ’ τους Ομηρικούς χρόνους για την τιμή στη μνήμη του νεκρού, ειδικά του νεκρού που όπως στον Επιτάφιο του Περικλή επισημαίνεται έπεσε για την Πατρίδα, τιμούμε το κατά δύναμη τη μνήμη τους. Κατά το πώς επιτάσσει η Ορθόδοξη παράδοση και το τυπικό. Ειδικά υπό τις συνθήκες της απομόνωσης με την Πανδημία, ο ρόλος των κοινοτήτων μας και στην παράμετρο αυτή γίνεται πιο ουσιαστικός.

Είναι η φροντίδα ώστε στα κοιμητήρια τους, στους χώρους που έπεσαν, κάποιος να κρατάει αναμμένη την καντήλα, να ανάβει ένα κεράκι. Να ψάλει το «Αιωνία η Μνήμη αυτών!». Μάλλον τα έχουμε καταφέρει να ανταποκριθούμε σαν κοινότητα στην εθνική αυτή υποχρέωση. Να προσθέσουμε κατά παρότρυνση της Εκκλησίας και του Αρχιεπισκόπου μας, αυτό που οφείλουμε στην θεσμική προσπάθεια που γίνετε για την απόδοση τιμής στην μέγιστη θυσία τους… Στην ουσία δεν τιμούμε τους Πεσόντες. Τιμούμαστε απ’ αυτούς.

Διότι τότε αυτοί, αψηφώντας το θάνατο τον ίδιο, με ενθουσιασμό που πήγαζε από την βαθιά πίστη στο Θεό, έστω και εάν δεν είχαν διδαχθεί συστηματικά τα ιδανικά του Ελληνισμού όπως απ’ την αρχαιότητα έχουν κατοχυρωθεί, απέδειξαν ότι είναι συνυφασμένα στο γενετικό κώδικα του Έλληνα. Είναι κομμάτι της ψυχής τους…

Τότε τα καταφέραμε να είμαστε συνεπείς και αξιοπρεπείς στην παρακαταθήκη της Ιστορίας. Σήμερα η αξιοπρέπεια κρίνεται στην ιδέα που επισημάνθηκε στην αρχή του σημειώματος. Και δεν αφορά την υποχρέωση μόνο των μελών της ΕΕΜ. Ούτε της πολιτείας της Ελλάδας. Αφορά στο σύνολο του Ελληνισμού που πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να ανταποκριθεί ακόμη στα δύσκολα.

Το εγχείρημα δεν είναι εύκολο. Ωστόσο γι αυτό και είναι πρόκληση και στόχος για κοινωνίες με φιλότιμο.

Ο λόγος για τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο απ’ την αποφυγή του οριστικού ξεριζωμού και απώλειας του γηγενούς Ελληνισμού στα πάτρια στη Βόρεια Ήπειρο.

Όλοι οι δείκτες δείχνουν κόκκινο συναγερμού. Δεν είναι κινδυνολογία άνευ λόγου. Είναι περισσότερο έκκληση διότι μπροστά σε μια καταστροφή που έρχεται με μαθηματική ακρίβεια δεν μπορεί να στέκεσαι θεατής και άπρακτος. Ειδικά το δεύτερο η ιστορία δεν το ανέχθηκε και εκδικήθηκε.

Το βέβαιο είναι ότι ο Ελληνισμός έχει της δυνάμεις της αντιρρόπησης της εξέλιξης. Λογικές αποφυγής των ευθυνών που αφορά κυρίως σε κύκλους διπλωματών ότι «…η Αλβανία ολόκληρη αδειάζει δεν μπορεί οι περιοχές της ΕΕΜ να κάνουν εξαίρεση…» ή ακόμη χειρότερα «…δοκιμάστηκαν στο παρελθόν διάφορα και απέτυχαν άρα δεν αξίζει να ξαναδοκιμασθούν…», πρέπει να απορριφτούν χωρίς περεταίρω συζητήσεις. Δεν αξίζουν καν για βάση συζήτησης.

Χωρίς υπερβολή στο ζητούμενο επιβίωσης του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού κρίνεται η τιμή του Ελληνισμού στο σύνολο του και στη διαχρονικότητα του. Το χρωστούμε και σε αυτούς που μνημονεύουμε με όλο το σεβασμό και το βάθος της προσευχής αυτές τις μέρες. Φέτος και κάθε χρόνο…