Η Ελίνα Τζέγκο, από την Κορυτσά είναι η Πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Ακόντιο.
Εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Μόναχο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου.
Τι πιο φυσιολογικό. Καθόλου όμως αυτονόητο για μόλις τριάντα χρόνια πριν. Πως ήταν δυνατό τότε να φανταστεί κανείς ότι ένα παιδία, Αρβανιτόφωνων έστω, δίγλωσσων Ελλήνων, απ’ τις παρυφές του Ελληνισμού θα μπορούσε να είναι επίσημα μέλος της Εθνικής αποστολής…
Αυτά μάλιστα που η Ελίνα μας δηλώνει και δικαίως συγκινούν για την αγωνιώδη προσπάθεια της να «εγγραφεί» στο βιβλίο του Έθνους (με βάση τις γραφειοκρατικές απαιτήσεις της σύγχρονης γραφειοκρατίας του κράτους μας) είναι η καλύτερη επιβεβαίωση της ανθεκτικότητας της ελληνικότητας των παροικιών της Βαλκανικής. Συνεχίζουμε να ανήκουμε στον Οικουμενικό Ελληνισμό και με τις ανάλογες καρτερίες…
Η περίπτωση της Ελίνας είναι μακρά πολύ πιο διδακτική απ’ αυτή των αδελφών Αντετοκούμπο.
Εκείνοι όμως έχουν το προνόμιο της δημοσιότητας και βοηθούν έτσι να κατανοηθεί η δυναμική που δημιουργεί ο Ελληνισμός, οι ιδέες που αιωνίως διαιωνίζουμε εκούσια και τις περισσότερες φορές ακούσια.
Διότι υπάρχει και η περίπτωση του ηλικιωμένου Γιώργου απ’ το Φοινίκη στους Αγίους Σαράντα. Τον απέρριψε ο Πρόξενος της Ελλάδας λέει στο Αργυρόκαστρο να πολιτογραφηθεί διότι δεν ήξερε ακριβώς πότε ο Περικλής συνέταξε τους Νόμους στην Αθήνα. Ήξερε μόνο ότι του είχε πει η μητέρα του από μικρός ότι είμαστε Έλληνες εμείς. Και επίσης μιλούσε μια ιδιωματική Ελληνική.
Όχι την τυποποιημένη της Αθήνας.
Η Ελίνα είχε αυτή την ευλογία να μάθει την γλώσσα και την ιστορία του Έθνους υπό αξιοπρεπείς συνθήκες και από πολύ καλούς δασκάλους με ότι το αποτέλεσμα μαρτυρά. Παρένθεση τούτα.
Και ακόμη μια παρένθεση. Αφορά στην εστίαση στα λεγόμενα της Ελίνας Τζέγκο για το πώς η οικογένεια της μέσα από συνθήκες οικονομικών δυσκολιών τη στήριξε και πως ανταποκρίνονται εν γένει στους καθημερινούς άθλους της βιωτής. Συγκινούν εξ άλλου κάτι τέτοια λες και δεν γνωρίζουμε ανάλογες προσωπικές ιστορίες. Λες και δεν γνωρίζουμε ότι απ’ τη δομή της η κοινωνία μας κατά συντριπτική πλειοψηφία συντίθεται από παλαιστές της καθημερινότητας.
Στο υποσυνείδητο όμως ελλοχεύει εκείνο το σαράκι. Να αυτή η διακεκριμένη δεν είχε ψωμί να φάει!
Ακυρώνεται όμως το ύπουλο αυτό δαιμόνιο καθώς οι συμπολίτες της, οι ομοεθνείς έλληνες πλημμύρησαν το δημόσιο χώρο, αντικειμενικό και τον ψηφιακό τον οποίο περισσότερο απολαμβάνουμε και κατέχουμε.
Έχουμε να το λέμε στην ιστορία. Πως επικαλούμαστε χιλιάδες χρόνια μετά ότι στους Ολυμπιακούς μετείχαν οι συν-Έλληνες από το Δυρράχιο, την Απολλωνία, την Αμάντια, το Ορρικό και ακόμη πιο βόρεια. Εκεί που εθνικιστικές αναγνώσεις της ιστορικής αρχαιολογίας ανακαλύπτουν αλλότριους απ’ τους επιστημονικά αποδεδειγμένους πολιτισμούς. Κι αυτό το αντιπαρερχόμαστε.
Γιατί αξίζει να εστιάσουμε σε κάτι πολύ σύγχρονο και θεμελιώδους σημασίας για την προοπτική του Ελληνισμού στις Βαλκανικές εστίες του εκτός της Ελλάδας.
Δεν έχει σημασία εάν η Ελίνα το είπε με μια απόλυτη ειλικρίνεια και ένα συναισθηματισμό, που όσους εμβαθύνουν στον ιδιόμορφο Ελληνισμό της Κορυτσάς θα καταλήξουν ότι είναι μοναδικός, ομολόγησε την περηφάνια της που είναι Ελληνίδα (ας είχε ταλαιπωρηθεί να αποκτήσει την απαραίτητη για τη λογική της γραφειοκρατίας και τους κανονισμούς αγωνισμάτων, εγγραφή στα κατάστιχα του κράτους – πολύ στενότερα απ’ αυτά του Έθνους) και επίσης την αγάπη της για την Αλβανία.
Ο χώρος δεν μας είναι αλλότριος και δεν μας είναι ξένος.
Η νεαρή πρωταθλήτρια στην ουσία υπέδειξε μια κατεύθυνση κίνησης ουσιαστικής σημασίας.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος έχοντας προφανώς απείρως μεγαλύτερη γνώση των πραγμάτων έχει τόσα χρόνια που επισημαίνει ότι είναι κρίμα η Αλβανία να αφεθεί όμηρος στις επιδιώξεις του Ισλάμ. Η ελπίδα της αντιστροφής των σχεδιασμών αυτών έγκειται ακριβώς σε προτάσεις όπως της Ελίνας…
Θα μπορούσαμε λίγο πιο πολιτικά κινούμενοι να προσθέσουμε και ούτε σε τυχοδιωκτισμούς πολιτικών που εν προκειμένου να λυμαίνονται ότι ακόμη έχει απομείνει στο σκελετωμένο οργανισμό της Αλβανίας όχι απλά παρεμποδίζουν επιρροές παιδιών όπως η Ελίνα. Διώχνουν και ότι έχει απομείνει.
Οι Έλληνες νέοι, οι νέοι της Αλβανίας χωρίς καμιά διάκριση που γαλουχούνται σε πραγματικότητες όπως η Ελληνική, η Ευρωπαϊκή εν γένει είναι που θα πρέπει να προσδιορίσουν τις εξελίξεις στην ανατολική παράλια του Αδριατικού πελάγους.
Η Ελίνα έκανε μάθημα ουσιαστικής διπλωματίας με τις αυθόρμητες δηλώσεις.
Είναι όχι μόνο μια διακεκριμένη πλέον Ελληνίδα αθλήτρια. Είναι και σοφή.
