Πρώτο, δεν επρόκειτο για οποιαδήποτε φτώχεια, αλλά για τη φτώχεια της χώρας μας, της πιο φτωχιάς χώρας της ευρωπαϊκής ηπείρου. Το επίπεδο των εσόδων κατ’ άτομο στη χώρα μας είναι όσο το 30% του μέσου όρου των κατ’ άτομο εσόδων της ΕΕ, σύμφωνα με στοιχεία του αλβανικού ΙΝΣΤΑΤ (Στατιστική Αλβανική Υπηρεσία).
Κατά τη διακυβέρνηση της αναγέννησης ο ρυθμός προσέγγισης ήταν 0.7-0.8 % και μ’ αυτούς τους ρυθμούς για να φτάσουμε στο ήμισυ του μέσου όρου της ΕΕ για τον αλβανό πολίτη αναφορικά με τα έσοδα κατ’ άτομο και σε συνθήκες εργαστηρίου, (προϋποθέτοντας ότι τα έσοδα κατ’ άτομο γι αυτή την περίοδο στην ΕΕ δε θα σημειώσουν αύξηση) θα χρειαστούν ακριβώς 100 χρόνια. Γι αυτό, αξιότιμε κύριε Μάικο, ζητώ και τη συνδρομή σας, ώστε όταν μιλούμε για τη φτώχεια των φτωχών, για την ελεεινή κατάσταση που θυμίζει την ποίηση του Μιγκένι, καλά είναι να αποτρέψουμε την αλαζονεία και την υπεροψία του Πρωθυπουργού και των υπουργών.
Δεύτερο, πλανάται ένας φόβος όσες φορές γίνεται αναφορά στους φτωχούς όχι μόνο σήμερα, αλλά εδώ και χρόνια. Ο Πρωθυπουργός αντιπαλεύει με σθένος κάθε φωνή, κάθε δημοσιογράφο, κάθε αντιπολιτευόμενο άτομο, μάλλον, αν θυμάστε καλά κατά την προηγούμενη Νομοθετική περίοδο ακόμη και τις φωνές που ακουγόταν και μέσα από τη δική του αυλή, διότι κατά την τρέχον Νομοθετική περίοδο βασιλεύει πλήρη σιωπή. Γιατί συμβαίνει αυτό; Υπάρχει ένας φόβος που προέρχεται από κάποιο σύνδρομο. Ο Έντι Ράμα κι εσείς ψηφιστήκατε από τους φτωχούς, αλλά τους προδώσατε τους φτωχούς. Γι αυτό και σας κυνηγάει ο ίσκιος τους, σας κυνηγάει όπως τη Λαίδη Μακμπέτθ οι κηλίδες του αίματος. Σας κυνηγούν ο ίσκιος τους κι αυτό σας προκαλεί του σύνδρομο του κυνηγημένου. Δεν θέλετε να ακούτε γι αυτούς, δεν θέλετε να μιλάτε γι αυτούς.
Τρίτο, το θέμα της φτώχειας και του πλούτου, από τις απαρχές της ανθρώπινης κοινωνίας, συνδέεται αδιάρρηκτα με την ελευθερία. Οι πλούσιοι στοχεύουν πάντα τον περιορισμό της ελευθερίας και τον προσανατολισμό των εξελίξεων στην αυλή της ολιγαρχίας. Οι φτωχοί έχουν κίνητρο και συμφέρον να προσανατολίσουν κάθε κοινωνική εξέλιξη προς την αυλή της δημοκρατίας. Για τον Έντι Ράμα, η αύξηση της φτώχειας συνδέεται αδιάρρηκτα με την αύξηση του αυταρχισμού στον τρόπο διακυβέρνησης και διαχείρισης της ζωής της χώρας. Επρόκειτο για απλές πραχτικές υποθέσεις που βρίσκουν την ερμηνεία τους από την αριστοτελική θεωρία σχετικά μ’ αυτές τις έννοιες.
Τέταρτο, και σήμερα ακόμη είδαμε το παράδειγμα του πώς επιλύεται το πρόβλημα ενός φτωχού, όταν αυτό εγείρεται από την αντιπολίτευση. Για να αποστομώσει την αντιπολίτευση, με το θέμα ασχολείται προσωπικά ο ίδιος ο σωτήρας Πρωθυπουργός. Επίσης, το πρόβλημα κάποιου παιδιού μπορεί να βρει λύση αν τύχει να ανταμώσει το ίδιο τον Αϊ Βασίλη Πρωθυπουργό είτε τον Αϊ Βασίλη που μας έτυχε για Πρωθυπουργός. Το κράτος είμαι εγώ. Η Αλβανική Δημοκρατία είναι ο Ἐντι Ράμα. Όποιος τον γνωρίζει προσωπικά, όποιος μπορεί να τον προσεγγίζει, θα μπορέσει να λύσει και το πρόβλημά του. Δεν υπάρχουν θεσμοί, δεν υπάρχουν ιδρύματα, δεν υπάρχει κράτος, δεν υφίστανται κρατικές πραχτικές. Κι όλα αυτά συμβαίνουν κάτω από το σλόγκαν ότι «εμείς φτιάχνουμε κράτος».
