Ενώ στην Αλβανία συνεχίζεται η συζήτηση περί του Σχεδίου –Κρατικού Προϋπολογισμού χρήσης 2020, εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ουδεμία πρόβλεψη υπάρχει αναφορικά με τις οδικές υποδομές στις περιοχές όπου ιστορικά και σε σημαντικούς αριθμούς βιώνει η Εθνική Ελληνική Μειονότητα.
Είναι γνωστή η κατάσταση στην οποία βρίσκονται άξονες αυτοκινητοδρόμους προς το Πωγώνι, τη Λεσινίτσα, τα Ριζά του Βούρκου, τις κοινότητες του Κλεισαρίου και Σελιού κ.α. Πρόκειται για χωματόδρομους που παραμένουν στην κατάσταση στην οποία έχουν χαραχθεί και μάλιστα με μεγάλα προβλήματα λόγω του ότι είναι χρόνια εγκαταλειμμένοι χωρίς καμιά ουσιαστική εργασία βελτίωσης ή συντήρησης.
Τα ίδια θα μπορούσαν επίσης να αναφερθούν για μια ακόμη σημαντική αρτηρία που οδηγεί σε μεθοριακό επίσημο σημείο σύνδεσης με την Ελλάδα, αυτό από Πρεμετή προς Μέρτζανη. Τουλάχιστον όμως αυτός παρά τα προβλήματα είναι βατός.
Οι προηγούμενοι είναι σχεδόν άβατοι προκαλώντας στην ουσία χαμηλό ενδιαφέρον των κατοίκων να επισκέπτονται τα χωριά και κοινότητες καταγωγής, μαζί με όλα τα άλλα προβλήματα υψηλού κόστους συντήρησης των κατοικιών, απόρριψη οποιασδήποτε ιδέας οικονομικής δραστηριότητας, πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας κ.α. Ως εκ τούτου παραβιάζει εκτός των άλλων συμβατική υποχρέωση της πολιτείας της Αλβανίας από σχετικές πρακτικές του Συμβουλίου της Ευρώπης για την υποστήριξη των μελών των μειονοτήτων για απρόσκοπτη πρόσβαση στις ιστορικές τους εστίες καθώς επίσης και την ελεύθερη και άνευ εμποδίων δυνατότητα να επισκέπτονται τη γενέτειρα τους.
Συν τις άλλοις οι περιοχές που δεν έχουν καμιά δυνατότητα οδικής επικοινωνίας διαθέτουν πλούσιο απόθεμα φυσικού κάλους και ιστορικής πολιτιστικής και πνευματικής κληρονομιάς το οποία θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί κι αξιοποιηθεί για αύξηση της τουριστικής κίνησης ανταποδίδοντας στην δαπάνη της επένδυσης για την αναβάθμιση του οδικού δικτύου.
Όλα αυτά σε μια ευνομούμενη πολιτεία και λογικευμένο κρατικό μηχανισμό που δεν θα διέπεται από νοοτροπία καταπίεσης των γηγενών Ελλήνων. Διότι γνωρίζοντες τα πράγματα μιλούν για τέτοια λογικής πίσω απ’ την άρνηση τριών δεκαετιών για κάποια δαπάνη στους εν λόγω άξονες.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι έναντι αυτής της χρόνιας αδικίας δεν υφίσταται ανάλογη αντίδραση των τοπικών αρχών και τι με τον τρόπο πως έχουν «εκλεγεί» δήμαρχοι και δημοτικά συμβούλια των περιοχών, ανήκουν πλέον στην κυβερνώσα πλειοψηφία. Έστω και από μικροπολιτικό – κομματικό συμφέρον η κεντρική κυβέρνηση θα μπορούσε να προβλέψει έστω μερική χρηματοδότηση των εν λόγω οδικών αξόνων.
Για να μην αναφερθεί κανείς σε φαινόμενα γενικότερης πολιτικής όπως η πλουσιοπάροχη χρηματοδότηση μεγάλων οδικών αξόνων που η κυβέρνηση προχωρά με τις μεθόδους των αντιπαροχών και που απορροφούν τεράστια για τα μεγέθη του αλβανικού κρατικού προϋπολογισμού, ποσά.
Σ’ αυτή την περίπτωση η αδικία και έμμεση πλην σαφή καταπίεση των κοινοτήτων της ΕΕΜ είναι ακόμη πιο προκλητική…
