Μειονότητα 3-D
Σε μια διπλή τουλάχιστον πραγματική διάσταση διεκπεραιώνει την κοινωνική και πολιτική της παρουσία η Εθνική Ελληνική Μειονότητα στη Βόρεια Ήπειρο. Που εν τούτοις δεν της είναι καθόλου άγνωστη.
Αρκεί να επιστρέψει κανείς εν τάχει στις δεκαετίες της καθεστωτικής καταπίεσης 1944-1991 και δύναται να ερμηνεύσει αφενός μεν πως επιβάλλεται η δισυπόστατη οντολογική διάσταση και αφετέρου πως εύκολα μετατρέπεται σε φύση των μελών της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας. Η σύμπτωση ώστε ένας Δήμαρχος της ουσιαστικότερης ίσως συνιστώσας του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, της Χιμάρας, ο Φρέντης Μπελέρης, να είναι στη φυλακή απ’ το καθεστώς των Τιράνων, μόνο γιατί επιμένει στην πρακτική εφαρμογή του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού των μελών της ΕΕΜ, καθιστά την υπόθεση προσδιορισμού κι επισήμανσης των δύο διαστάσεων της, ευκολότερη.
Και ακόμη και μιας τρίτης διάστασης. Που αφορά στα μέλη της Βορειοηπειρωτικής κοινωνίας που έχουν επιλέξει να είναι παρακολούθημα μικροπολιτικών κομματικών προσεγγίσεων στην Αθήνα. Παραβλέποντας την υποχρέωση για ουσιαστική επιμονή στην αλήθεια, στις πραγματικές συνθήκες των γεγονότων, στην δεσμευτική συμμετοχή στον αγώνα για την επιβίωση και διαιώνιση της ιστορικής παρουσίας του Ελληνισμού σ’ αυτά τα μέρη.
Η μία διάσταση είναι η ταύτιση με το κράτος της Αλβανίας, Συμπίπτει μάλιστα με τις λογικές του ολοκληρωτικού καθεστώτος του Ενβέρ Χότζα. Αυτό τις καλλιέργειας συνείδησης μειονότητας ξεκομμένης απ’ την διάσταση του Οικουμενικού Ελληνισμού. Ο Πρωθυπουργός της Αλβανίας με τους δημάρχους μεταπράτες του στις περιοχές δεν διστάζει εξ άλλου να διακηρύττει δημόσια και ευθαρσώς ότι η υπόθεση της Ελληνικής μειονότητας είναι εσωτερικό της Αλβανίας ζήτημα. Και ότι εκείνος είναι ο κυρίαρχος της και όχι η Αθήνα…
Βρήκαμε και αναδημοσιεύουμε απόσπασμα συζήτησης σε Συνέδριο του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας, της Σοφίας Μπούντρη, αντιπροσώπου της Δρόπολης. Το 1972. Ήταν στην ουσία η έμμεση καθεστωτική απάντηση σε τοποθέτηση για ζητήματα του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού του Πρέσβη Διονυσίου Καραγιάννη – πρώτου μετά τον Β Πόλεμο- κατά την επίδοση των Διαπιστευτηρίων του.
«…Όλα αυτά είναι ένας λαμπρός καθρέφτης που δείχνει σ’ όλο το μεγαλείο της τη σωστή μαρξιστική – λενινιστική γραμμή του κόμματος μας και τη μεγάλη και διαρκή προσωπική φροντίδα του συντρόφου Ενβέρ για την ανάπτυξη και άνθιση της μειονότητας. Ταυτόχρονα αυτό δείχνει πόσο γελοίοι, ψεύτες και μισητοί είναι οι εχθροί που ουρλιάζουν συκοφαντώντας τη χώρα μας και κλαίγοντας δήθεν το χάλι της μειονότητας. Εμείς γνωρίζουμε καλά τους εχθρούς, συγκρουστήκαμε συχνά μ’ αυτούς και τους μιλήσαμε μόνο με τη γλώσσα, με τη γλώσσα που μιλάει στους εχθρούς όλος ο αλβανικός λαός – σφαίρα στο μέτωπο. Η κοιλάδα της Δρόπολης θα γίνει τάφος για κάθε εχθρό και τα χωριά της μειονότητας θα είναι απάτητα κάστρα της ακατανίκητης σοσιαλιστικής Πατρίδας μας…»
Αυτή η διάσταση.
Πανηγυρίζει με τραγούδια και κυρίως χορούς για να μην ακούγεται η Ελληνική λαλιά. Απολαμβάνει προνομιακής μεταχείρισης απ’ τα Τίρανα φυσικά και τους κυνηγούς των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων… Το να έχουν προνομιακές σχέσεις και επαφές με τους διπλωματικούς αντιπροσώπους της Αθήνας δεν τους είναι απλά δικαίωμα των εκφραστών της επικρατούσας διάστασης. Τους είναι βασικό καθήκον και εντεταλμένη αποστολή. Απ’ τη μια για να περιγράφουν την παραδεισένια πραγματικότητα που ζουν στην αγκαλιά του Ράμα και αφετέρου να παραπληροφορούν.
Εις βάρος της δεύτερης διάστασης.
Αυτής που επιμένει στην καταγγελία της ζοφερής πραγματικότητας και της δυσοίωνης προοπτικής διαιώνισης της ακεραίας εθνικά παρουσίας των αυτοχθόνων Ελλήνων στην πατρογονική προαιώνια γης…
Η τρίτη διάσταση όπως επισημάνθηκε πιο πάνω έχει την υποχρέωση να αρθεί πέραν της πρόσκαιρης βαρεμάρας. Διότι είναι βολικό να ερμηνεύονται βίαιες συμπεριφορές των Τιράνων απλά ως έλλειψη δημοκρατικού πολιτισμού, ως παραβίαση των αρχών του κράτους δικαίου ή έστω αυθαιρεσιών στο ιδιοκτησιακό για την εξυπηρέτηση οικονομικών ιδιοτελών συμφερόντων. Αλλά είναι πολύ περισσότερο από τούτο. Στοχεύει σε πρώτη φάση να καταστήσει την ΕΕΜ μονοδιάστατη δηλαδή μια μειονότητα χωρίς εθνικής ουσία στην αλβανική κοινωνία. Και μεσοπρόθεσμα στην οριστική και ουσιαστική στέρηση οποιασδήποτε οντολογικής διάστασης…
